คลังเก็บบล็อก
The Band’s Visit (B): คืนหนึ่งที่วงออเคสตร้าหลงทาง
ทีแรกว่าจะไปดู Battleship มาเขียน แต่สงสัยจะเลทเกินไปละ คนเค้าไปดูมาหมดแล้ว
ก็เลยหาหนังในตู้ดีวีดีที่ยังไม่เคยดูมานั่งดูเล่นดีกว่า หาอะไรรื่นเริงสนุกๆดูอยู่บ้านซะหน่อย
ก็มาเจอหนังเรื่องนี้ ท่าจะไม่เลว กวาดรางวัลมาทั่วโลกตั้ง 35 รางวัล รวมทั้งจากคานส์ด้วย
หนังเรื่องนี้เป็นหนังอิสราเอล แต่เล่าเรื่องคนอียิปต์มาอิสราเอล ชื่อว่า The Band’s Visit
The Band’s Visit เล่าเรื่องของวงออเคสตร้าตำรวจจากอียิปต์ที่จะมาเปิดแสดงที่อิสราเอล
แต่ปรากฎว่ารถตู้ที่มาส่งกลับมาส่งผิดที่ เท่านั้นไม่พอ พอจะหาทางไปเองก็ไปลงผิดที่อีก
เพราะชื่อเมืองอ่านคล้ายกัน แต่สะกดคนละแบบ วงออเคสตร้าตำรวจวงนี้ก็เลยคว้างอยู่ในเมืองเล็กๆ
แล้วใน 1 คืนก่อนที่จะเดินทางต่อไปให้ถูกเมืองนั้น เหล่าสมาชิกวงจะไปทำอะไรกันบ้าง
หนังรางวัล Un Certain Regard 2007 จากเมืองคานส์
ดูเหมือนหนังรางวัลนี้จากเมืองคานส์ มักจะมีเอกลักษณ์อย่างหนึ่งคือ ไม่เดินเรื่องเหมือนชาวบ้านเขา
หนังที่เนื้อเรื่องประมาณนี้ จะทำให้ตลกเฮฮาไปเลยก็ยังได้ ดูจากจังหวะหนังแล้วก็เอื้อมากเหลือเกิน
แต่หนังกลับแน่วแน่ในอารมณ์นิ่งตลอดเรื่อง ซึ่งถ้าคนที่คุ้นกับหนังแบบฮอลลีวู้ดคงจะรู้สึกอึดอัดไม่น้อย
แต่ถ้าเราเข้าใจว่าเพราะวัฒนธรรมที่ต่างกัน เราก็จะเข้าใจอารมณ์ช่องว่างของตัวละครที่เป็นอย่างนั้น
แม้จะใช้วัฒนธรรมที่ต่างกันสร้างอารมณ์ แต่การใช้ภาษาอังกฤษก็ทำให้อารมณ์เบาบางไปหน่อย
ก็เข้าใจว่าเพื่อให้หนังเดินเรื่องได้ราบรื่นขึ้น แต่บางทีการให้คนอิสราเอลพอเข้าใจภาษาอาหรับบ้าง
ก็น่าจะดีไม่น้อย เพราะเป็นอะไรที่ชัดสุด หรือกระทั่งชีวิตประจำวันเล็กๆน้อยๆที่ต่างกันบ้าง
แต่หนังใช้เรื่องง่ายๆ ใช้ปมและความหลังของตัวละครเล่าเรื่องใน 1 คืน เลยทำให้รู้สึกธรรมดาไปอยู่
แล้วทำไมหนังถึงเป็นขวัญใจเทศกาลหนังซะมากมาย
ถึงหนังจะเบาบางเรื่องความต่างของตัวละครไป (เข้าใจว่าคนอียิปต์กับอิสราเอลอาจไม่ได้ใช้ชีวิตต่างกันนัก)
แต่จุดเด่นสุดของหนังคือ หนังสร้างโมเมนต์จดจำตัวละครได้ชวนจี๊ด จนทำให้หนังดูน่ารักเหลือเชื่อ
ทั้งที่หนังอยู่ในอารมณ์เกือบจะโทนเดียวตลอด แต่หนังก็ฮุคเราได้ตลอดในทุกโมเมนต์ที่อมยิ้มน่ารัก
ทั้งปูมหลังทั้งคาแรกเตอร์ มีทั้งความจริงจังและอารมณ์ตลกน่ารักที่ผสมผสานกันได้อย่างลงตัว
ยกตัวอย่าง ฉากตามรูปข้างบนนี้ ที่ถ้าใครได้ดูหนังแล้วจะต้องรักฉากนี้ที่สุด เพราะเป็นฉากที่น่ารักมาก
เป็นฉากของ Haled นักเป่าแตรจอมหลีหญิงของวง ที่แนะนำเจ้าหนุ่มน้อยให้จีบหญิงแบบซื่อๆแต่จี๊ด
หรือโมเมนต์ของ Tawfiq หัวหน้าวงกับ Dina เจ้าของร้านอาหารเล็กๆที่เขาต้องมาขออาศัยคืนนึง
เมื่อทั้งสองได้คุยกันเรื่องปมความรัก เป็นโมเมนต์ที่ผสมความดราม่าและตลกได้ทั้งจริงจังและชวนอมยิ้ม
ยังมีตัวละครเล็กๆในหนังที่มีคาแรกเตอร์น่ารักๆ และหนังก็เรียงร้อยโมเมนต์ให้อยู่ในความจำเราได้ต่อเนื่อง
แล้วเมื่อคิดไปอีกขั้นว่า อันที่จริงประวัติศาสตร์อียิปต์กับอิสราเอลก็ไม่สู้ดีเท่าไหร่ (ในหนังมีแอบใส่)
การที่หนังให้อารมณ์แบบนี้ ทำให้หนังก้าวข้ามจากหนังที่ให้ความบันเทิง เป็นหนังเชื่อมสัมพันธ์ได้เลย
แม้ว่าจะน่าเสียดายนิดๆว่า หนังน่าจะเสริมความแตกต่างเล็กๆน้อยๆให้ชัดขึ้น รวมถึงภาษาที่ใช้ก็ตาม
แล้ววงออเคสตร้าหลงทางวงนี้ น่าดูหรือไม่น่าดู
ที่ผมรู้สึกว่าหนังไปไม่ถึง B+ เพราะหนังออกจะเดินเรื่องเรียบไปสักนิด และตัวเรื่องเองก็ไม่ได้มีมุมเล่าใหม่ๆ
และแม้หนังจะมีโมเมนต์น่ารักให้ได้อมยิ้มตลอดทาง แต่ความสนุกแบบคนทั่วไปเข้าถึง เป็นสิ่งที่หนังขาด
เข้าใจว่าความโมโนโทนมันเข้ากับเมืองอันแสนเงียบในหนัง แต่การจะใส่ผงชูรสสักนิดก็คงไม่เสียหายอะไร
แต่ก็นั่นแหละ ถ้ามุมคอหนังแนวนี้ก็อาจบอกว่า ถ้าหนังมีเฮฮาแหลมขึ้นมา ก็เสียสมดุลหนังกันหมดพอดี
ก็ขึ้นกับว่า คุณจะเปิดรับหนังแบบนี้หรือไม่ และพร้อมจะเข้าไปสัมผัสอารมณ์ตลกน่ารักที่แตกต่างหรือเปล่า
เอาเป็นว่า ถ้าคุณเป็นคอหนังอาร์ต ก็คงไม่ใช่ปัญหาที่คุณจะซึมซับความน่ารักของหนังในรสชาติใหม่ๆ
แต่ถ้าคุณเป็นคอหนังเมนสตรีม คุณคงจะต้องสูดหายใจลึกๆแล้วกล้าจะอดทนดูหนังที่ออกจะโมโนโทนนี้
“ถ้ารับความโมโนโทนของหนังได้ หนังเรื่องนี้อมยิ้มน่ารักดีครับ”
Mirror Mirror (B): เทพนิยายร้ายรั่วน่ารัก
ปีนี้มีหนังที่ดัดแปลงมาจากนิยายสโนไวท์ถึงสองเรื่อง แต่คนละอารมณ์โดยสิ้นเชิง
แล้วก็ดูเหมือนว่า หนังที่กำลังมาแรงกลับเป็นหนังที่มาทีหลังของเจ๊ชาร์ลิซกับหนูเบลล่า
แต่ว่าเรื่องที่มาก่อน ก็ใช่ว่าจะน้อยหน้าที่ไหน มีเจ๊บานฉ่ำนำมาเอง (ฉันล่ะเกลียดชื่อไทยจริงๆ)
ว่าแล้วก็ไปพิสูจน์หนังสโนไวท์ที่มาก่อนเรื่องนี้เลยกับ Mirror Mirror
Mirror Mirror เรื่องราวเป็นอย่างไรคงไม่ต้องบอกมาก เพราะมันดัดแปลงมาจากสโนไวท์
ทุกองค์ประกอบมีครบตั้งแต่ราชินีใจร้าย เจ้าชายรูปงาม คนแคระทั้งเจ็ด และแน่นอน “สโนไวท์”
ซึ่งเรื่องราวก็ยังเป็นสโนไวท์ต้องพยายามเอาชนะราชินีแม่มดชั่วร้าย และชิงบัลลังก์กลับมา
เพียงแต่ว่าในฉบับนี้ สโนไวท์ไม่ได้รอเจ้าชายมาช่วยแบบนิยาย แต่เธอมีวิธีจัดการของเธอเอง
รั่วเล็กๆอมยิ้มหน่อยๆน่ารักกำลังดี
เมื่อหนังมาอยู่ในมือของ ทาร์เซม ซิงก์ ผู้กำกับงานอาร์ตอลังการ ก็น่าสงสัยว่าทำไมเรื่องนี้ไม่เห็นอลังบ้าง
แต่ก็พบว่า งานหนังเรื่องนี้ของทาร์เซม ลงตัวกว่างานที่ผ่านๆมามาก ทั้งการใช้งานอาร์ตที่ไม่ฟุ่มเฟือย
ทุกองค์ประกอบในหนังดูมีเป้าหมายในการใช้เล่าเรื่องหมด ถึงแม้จะมีขาดๆเกินๆไปบ้างบางฉาก
แล้วการเล่าเรื่องก็น่ารักกำลังดีไปหมด การวางจังหวะเรื่อง ทั้งอารมณ์จริงจังและมุขตลกลงตัวตลอด
และแม้หนังดูจะอยู่ในอารมณ์เล่นๆตลอด แต่ก็เป็นการฉีกไปจากหนังดัดแปลงจากนิยายยุคหลังๆ
ที่มักไปโทนจริงจังหมด หนังยังคงอารมณ์เทพนิยาย แต่บทพูดก็ให้อารมณ์สมัยใหม่ไม่ตกยุค จิกได้แสบๆคันๆ
ถ้าจะมีอะไรที่ทำให้ใครอาจจะไม่ชอบ ก็คงเป็นที่หนังออกจะนิยายจัง บางช่วงก็ลอยๆเหมือนไม่มีเป้าหมาย
บางช่วงตัวละครก็ดูจะคิดตัดสินใจอะไรง่ายๆ จนอาจจะไม่คุ้นกับคนยุคนี้ที่ดูหนังตัวละครซับซ้อนหน่อย
ก็อยากจะบอกว่า จงสนุกไปกับเทพนิยายแล้วให้หนังเอนเตอร์เทน แล้วเพื่อนๆจะหัวเราะมีความสุขตาม
เพราะถึงแม้หนังจะเดินเรื่องดูแสนง่ายจริง แต่เป็นความแสนง่ายที่ดูสนุก และจังหวะหนังลงตัวกำลังดีเลย
เสน่ห์ตัวละครกินขาด
ใครดูตัวอย่าง หรือแม้แต่โปสเตอร์หรือภาพจากหนัง อาจจะรู้สึกว่านักแสดงไม่ดึงดูดเลย
เจ๊ปากกว้างก็รั่วไปหน่อยไหม สโนไวท์เป็นใครก็ไม่รู้ คิ้วก็เข๊มเข้ม เจ้าชาย…ใครเล่นยังไม่รู้เลยอ่ะ
แต่พอได้ดูหนังแล้ว แทบจะหลงรักตัวละครทุกตัว เหมือนที่บอกแล้วว่าทุกองค์ประกอบน่ารักกำลังดีหมด
ลิลลี่ คอลลินส์ เป็นสโนไวท์ที่น่ารักมาก ยิ่งดูก็ยิ่งน่ารักเสน่ห์แรงสมกับที่หนังอุตส่าห์บรรยายไว้
แล้วก็เป็นไปตามสมัยนิยม ที่นางเอกไม่ได้นอนรอให้เจ้าชายมาช่วยอีกต่อไป สโนไวท์เรื่องนี้ก็เช่นกัน
แต่ก็ไม่ได้ขนาดจะเป็นนักรบไปซะเลยแบบอีกฉบับของหนูคริสเท็น สจ็วตต์ที่กำลังจะมา
ตรงกันข้าม หนังยังชั่งน้ำหนักได้ดีระหว่างเจ้าหญิงที่บอบบางและเจ้าหญิงที่ต้องลุกขึ้นสู้ ดูแล้วรู้สึกลงตัว
ที่ไม่เหมือนนิยายเลยก็เจ้าชายนี่แหละ กลายเป็นเจ้าชายเป๋อๆ เจอเจ้าหญิงกับคนแคระจับถอดเสื้อเข้าอีก
แต่ถึงจะเปลี่ยนไปขนาดนั้น พอมาอยู่ในหนังอารมณ์นี้ กลับดูน่ารักดี แล้วนักแสดงก็เล่นได้น่ารักดีมาก
ถ้าใครจำกันได้ เจ้าชายอัลคอต ก็คือแฝดคู่กัดมาร์ก ซัคเกอร์เบิร์ก ในเรื่อง The Social Network นั่นแหละ
ตัวขโมยซีนอีก..ต้องเรียกว่ายกกลุ่มก็คือ “คนแคระทั้ง 7” เรียกว่าแต่ละคนคาแรกเตอร์เป็นที่จดจำ
ออกมาเมื่อไหร่ ยังไงก็เรียกเสียงฮาได้ทุกครั้ง แล้วไม่ใช่แค่ตัวโจ๊กของเรื่อง ยังมีบทบาทในหนังกำลังดีด้วย
และมีความรู้สึกว่า ถึงแม้ว่าตัวละครในหนังออกจะ Stereotype สักหน่อย แต่ทาร์เซมกลับจัดการได้ลงตัวดี
และที่ไม่พูดไม่ได้ก็คงต้อง “เจ๊จูปากกว้าง” ที่งานนี้มารั่วเต็มที่ แล้วก็รั่วได้ร้ายแบบน่ารักจนเกลียดไม่ลง
เรียกว่าไม่เสียราคานักแสดงออสการ์ (ที่หลายคนอาจบอกว่าฝีมือเจ๊ยังไม่ใช่) งานนี้เจ๊จูโชว์เต็มที่
ซึ่งด้วยบทออกแนวตลกหน่อย ก็เป็นแนวถนัดแต่แรกของเจ๊จูเลียอยู่แล้ว ผสมกับความร้ายแบบรั่วๆ
เจ๊บานฉ่ำก็ชั่งน้ำหนักได้ดี จิกแบบแสบๆฮาๆ พอบทจะร้ายก็ดูเหี้ยมกำลังดี งานนี้ให้คะแนนเต็ม ^^
แล้วทำไมให้แค่ B เอง สรุปน่าไปดูไหมเนี่ย
ถึงจะให้ B แต่เป็น B ที่ปริ่มขึ้นไป B+ สำหรับผมเลยทีเดียว เพราะหนังสนุก “กำลังดีมากๆ”
มันติดแค่ตรงที่ว่าหนังอาจจะดูไหลลื่นไร้อุปสรรคไปสักนิด เพราะหนังอยู่ในอารมณ์จิกๆเฮๆฮาๆไปสักหน่อย
หนังเลยอาจจะขาดความหนักแน่นไปบ้าง หลายคนอาจจะคิดว่ามันเบาหวิวไปเลยทีเดียว
แต่ถ้าเราคิดว่านี่คือ “เทพนิยาย” เราจะรู้สึกเฮฮามีความสุขมาก เพราะหนังให้อารมณ์นั้นอย่างดี
แล้วก็เกร็ดเล็กๆ ถ้าเพื่อนๆรู้สึกแฮปปี้กับหนังมาจนจบ อย่าให้ฉากจบของหนังทำลายความรู้สึกนั้น
เข้าใจว่าบางคนอาจจะรู้สึกว่ามันประดักประเดิดไปบ้าง แต่ถ้าเข้าใจว่าผู้กำกับเป็นใคร และเรื่องคืออะไร
จะพบว่าหนังปิดจบได้อย่างสวยงาม และเพลงตอนจบ “จะติดหูจนต้องกลับมาหาฟังกันเลยทีเดียว”
“จงมีความสุขกับเทพนิยายสโนไวท์ในโรงครับ”
John Carter (B-): ฉันมาอยู่ดาวอังคารทำไมเนี่ย
ก่อนไปดูหนังเรื่องนี้ ตอนแรกตั้งใจว่าจะไปดูแบบ 3 มิติเพราะเห็นตัวอย่างอลังการดี
แต่พอได้ยินเสียงลือเสียงเล่าอ้างเรื่องเนื้อหาหนัง ก็เลยเปลี่ยนใจดูแค่ 2 มิติพอ ทีแรกว่าจะไม่ดูด้วย
เพราะเดี๋ยวนี้ถ้าได้ยินไม่ดีนักก็กลัวเสียดายตัง แต่ในที่สุดก็จ่ายราคาวันพุธ 80 บาทกับ John Carter
John Carter เป็นเรื่องราวของเจ้าหนุ่มจอห์นตามชื่อเรื่อง เป็นนายทหารม้าจากเวอร์จิเนีย
จอห์นไม่อยากออกรบเข่นฆ่าใครอีก แล้วอยู่มาวันหนึ่งเขาได้พบถ้ำทองคำที่วาร์ปเขาไปดาวอังคาร
เขาต้องไปอยู่ท่ามกลางความขัดแย้ง และชนเผ่าประหลาดที่จะเปลี่ยนอนาคตดาวดวงนี้ตลอดไป
แล้วจอห์นใน ฐานะคนแปลกหน้าจากดาวใกล้กันอย่างโลก จะมาเกี่ยวข้องกับอนาคตดาวสีแดงนี้อย่างไร
ดาวอังคารอยู่ได้ด้วยเหรอเนี่ย!?!
ก็จะพยายามเข้าใจว่ามันคือดาว “บาร์ซูม” ส่วนดาวโลกของเราก็คือ “จาร์ซูม”
แล้วก็นี่เป็นโลกสมมุติในหนังก็แล้วกันอ่ะนะ (แต่การอิงระบบสุริยะ มันก็ทำให้หนังดูหลอกไม่น้อย)
ผมว่าจุดเสียใหญ่ไม่น้อยคือ หนังทำให้เชื่อไม่ค่อยได้ว่า ดาวอังคารจะเป็นอย่างนั้นจริงอย่างในหนัง
เพราะใครก็รู้อยู่แล้วว่าดาวอังคารอยู่ไม่ได้ ถึงแม้ว่าหนังจะให้เหตุผลว่า เป็นจอห์นตัว Copy ไปอยู่ที่โน่น
แต่พอโลกของหนังเดินไป มันก็ยังยากจะทำใจให้เชื่อได้อยู่ดี ทางที่ดีก็ต้องลืมๆเหตุผลตรงนี้ไปก่อน
แต่มันก็ทำให้หนังขาดความเชื่อมโยงกับคนดูไปไม่น้อย เพราะเสียความน่าเชื่อถือตรงนี้ไปซะแล้ว
ทั้งเผ่าประหลาดและสัตว์ประหลาดยักษ์อยู่บนดาว แล้วยังมีพฤติกรรมแบบชาวโลก แล้วยังมีมนุษย์อีกด้วย
แล้วยังมีเทพที่บอกว่าเป็นอมตะ (ตรงไหนหว่า) ยานบินล้ำยุคสำหรับยุคสมัยในหนัง จนน่าจะบุกโลกซะเลย
มันน่าจะดีกว่ามาก ถ้าให้ John Carter วาร์ปไปอยู่ในระบบจักรวาลหนึ่งไปเลย จะน่าเชื่อถือกว่าเยอะ
Prince Of Persia + Avatar ฉบับดาวอังคาร
หนังให้กลิ่นของสองเรื่องผสมกันไม่น้อย แต่ออกจะไปทาง “เจ้าชายเปอร์เซีย” ซะมากกว่า
คือหนังว่าด้วยเรื่องพระเอกที่มีชีวิตไม่เอาไหนบนโลก แล้วก็ไปพบชีวิตใหม่บนดาวอังคาร พล็อตปกติทั่วไป
แต่หนังวางปมไม่สุดแบบ Avatar เพราะชีวิตบนโลกของจอห์นก็ไม่ได้ดูจะแย่อะไร แค่ทหารไม่อยากรบ
ก่อนที่จะบังเอิญวาร์ปไปดาวอังคาร แล้วหนังก็ส่งจอห์นให้ไปเจอเรื่องราวผจญภัยต่างๆนานา
ที่บอกว่า Prince Of Persia เพราะพอมาอยู่บนดาวอังคาร จอห์นก็กลายเป็นซูเปอร์แมนไปทันที
เหมือนกับดัสแตนที่เก่งกาจอยู่แล้ว ของจอห์นดูแย่กว่าตรงที่พลังซูเปอร์ของจอห์นแทบไม่มีอะไรต้องลุ้น
แล้วหนังส่งจอห์นไปผจญภัยแบบไม่ค่อยจะมีจุดหมายอะไรนัก เหมือนจับแพะชนแกะไปเรื่อยๆ
ให้จอห์นได้เจออุปสรรคต่างๆ ที่วิธีแก้ก็ไม่ค่อยมีอะไรนักนอกจากใช้พลังซูเปอร์แมนก็จัดการได้แล้ว
ซึ่งก็คล้ายๆกับหนังเจ้าชายเปอร์เซีย ที่หนังให้ดัสแตนเจอนั่นนี่ไปเรื่อย จนเกือบลืมเป้าหมายในหนัง
หนังพยายามบอกว่า จอห์นเป็นคนไม่มีเป้าหมาย การมาอยู่ดาวอังคาร ทำให้เขาพบเป้าหมายชีวิต
แต่กว่าเราจะเห็นเป้าหมายชีวิตจอห์นก็ปาเข้าไปท้ายเรื่องโน่น ก่อนหน้านี้ก็ไม่ได้ให้จอห์นเรียนรู้เท่าไหร่
ซึ่งต่างจากใน Avatar ที่หนังค่อยๆให้เจคได้เรียนรู้ซึมซับวิถีชีวิตที่ต่างจากชาวโลกจนเจคค้นพบตัวเอง
แต่ชีวิตชาวดาวอังคารใน John Carter ดูยังไงก็ไม่ต่างและมีอะไรให้น่าค้นพบเป้าหมายไปกว่าชาวโลก
จนน่าคิดว่า จอห์นน่าจะกลับโลก หรือไม่ก็หาเรื่องยึดดาวอังคารซะเลย เป็นซูเปอร์แมนซะขนาดนั้นแล้ว
แต่จอห์นก็ยังงงกับชีวิตตัวเองจนเกือบท้ายเรื่อง ก่อนจะพาเผ่าธาร์กไปรบแล้วก็แต่งงานกับเจ้าหญิงแบบงงๆ
หรือบางที เป้าหมายชีวิตของจอห์นอาจจะเป็น “เจ้าหญิงดูมๆ” ก็ได้นะ (ฮา)
แต่หนังก็ดูได้เรื่อยๆ อย่างน้อยก็มีเจ้าหมาน่ารัก
ถ้าอยากจะไปดูเอางานสร้าง ก็ถือว่าสมราคาเพราะก็อลังการดี สมกับที่ลงทุนไปซะเยอะ
หรือจะไปดูเจ้าหญิงดูมๆก็แล้วแต่ อาจจะเป็นหนึ่งในไม่กี่อย่างที่ทำให้คนยังตามหนัง (เพราะดูแต่หุ่น)
แต่ถ้าได้ Monica Bellucci มาเล่นคงจะเจ๋งกว่านี้เยอะ (ตอนดูตัวอย่างมองไกลๆนึกว่าโมนิก้า)
แล้วก็ “เจ้าหมาดาวอังคาร” ที่ขโมยซีนสุดๆ กลายเป็นเจ้า Uggie 2 ไปเลย ถึงหน้าตาจะไม่ให้ก็เถอะ
คือ ถ้าไม่มีเจ้าหมาดาวอังคาร หนังก็คงดูไปแบบเซ็งๆอยู่เหมือนกัน เพราะออกจะชืดๆ
แต่ถึงกระนั้น หนังก็ไม่ได้ถึงกับแย่อะไร แต่เมื่อเทียบกับฟอร์มก็ถือว่าไม่ค่อยสมราคาเท่าไหร่
หนังก็สนุกไปได้เรื่อยๆ เวลาไปเจอเรื่องผจญภัยก็มีอะไรให้ลุ้น มีมุขขำๆเป็นระยะ ไม่ถึงกับน่าเบื่อ
เพราะโลกอลังการของหนัง และโครงเรื่องสำเร็จที่ก็วางแอ็คชั่นให้ลุ้นให้ตื่นเต้นไปตามมาตรฐานเท่านั้นเอง
แต่ด้วยตัวหนังที่ปะติดปะต่อเรื่องไม่ค่อยจะได้เท่าไหร่ เพราะบทและคาแรกเตอร์ที่วางไม่เคลียร์แต่แรก
พอวางไม่เคลียร์ หนังก็เลยมีปัญหาตลอด ไปไม่สุด พอดูจบแล้วก็จบกัน ไม่ค่อยจะจดจำอะไรมาก
ตอนดูหนังจบ ยังได้ยินคนข้างๆบ่นด้วยว่า “จับเรื่องอะไรไม่ค่อยจะได้เลย”
“ไม่ถึงกับเสียดายตัง แต่ไม่ค่อยสมราคาฟอร์มหนัง ถ้าอยากดู ดู 2 มิติก็พอครับ”
Chronicle (B+): อย่าเรียกว่าเด็กเกรียน ต้องเรียกว่า “ซูเปอร์เกรียน”
ต่อมความอยากไปดูตามประสาวัยรุ่น (น้อย) มันพุ่งตั้งแต่เห็นตัวอย่างเกรียนๆของหนังเรื่องนี้
อยากไปดูความเกรียนๆของเจ้าสามหน่อว่า จะเกรียนแตกได้ขนาดไหนพอได้พลังซูเปอร์ฮีโร่
ทีแรกว่าจะไปดูวันพุธ แต่พุธนี้วันมาฆบูชา อดโปรตั๋วถูก เลยต้องหาโรงราคาไม่แพงยกใหญ่
สุดท้ายก็ได้ไปเบิ่งความเกรียนที่โรง SF มาบุญครองกับหนังเรื่องนี้ Chronicle
Chronicle ว่าด้วยเรื่องราวชีวิตประจำวันของ แอนดรูว์ ที่มีเพื่อนสนิทข้างบ้านชื่อ แมตต์
แอนดรูว์อยู่ในครอบครัวที่ไม่ค่อยมีความอบอุ่นเท่าไหร่ โดนพ่อซ้อมได้ทุกทีที่พ่อเห็นหน้า
แต่แล้ววันหนึ่ง แอนดรูว์ แมตต์ และสตีฟ เพื่อนสุดป๊อบที่กำลังลงสมัครประธานนักเรียน
ก็ไปเจอวัตถุประหลาดในหลุมลึกลับเข้า ทั้งสามได้พลังลึกลับเหนือธรรมชาติมา
แล้วทั้งสามจะจัดการกับพลังที่ทำให้พวกเขาแทบจะเหนือมนุษย์ได้อย่างไร
มันคือ Cloverfield ฉบับเด็กเกรียน
หลายคนทั้งที่ดูแล้วและยังไม่ได้ดู คงต้องมีหนังเรื่องดังของนายเจเจ Cloverfield ขึ้นมาในหัวแน่
ส่วนจะคิดไปในแง่ดีหรือแง่ไม่ดี ก็เป็นรสนิยมส่วนบุคคล หลายคนอาจจะเข็ดกับหนังกล้องเหวี่ยงของพี่เจเจ
แต่หลายคนอาจจะชอบมากๆ และตั้งใจไปเสพหนังเรื่องนี้ในโรง นอกจากความเกรียนที่อยากไปดูแล้ว
เอาอย่างแรกก่อน เรื่องมุมกล้อง หลายคนได้ยินเสียงเล่าอ้างมาว่า กล้องเหวี่ยงน่าเวียนหัวไม่ต่างกันเลย
ขอบอกว่า เรื่องนี้ปราณีกว่า Cloverfield เยอะ ถ้าใครดูแล้วเวียนหัว สงสัยคงจะกินวอดก้าก่อนเข้าโรงแหงๆ
เพราะที่จริง มุมกล้องเรื่องนี้เกือบแทบจะปกติ จนน่าตกใจด้วยซ้ำเมื่อคิดถึงสไตล์โฮมวีดีโอที่ตั้งใจใช้เล่า
แหม ก็ทียกกล้องถ่ายคลิปกันเองยังสั่นสะเทิ้นกว่านี้ ยังนั่งดูหัวเราะกันเอิ๊กอ๊ากได้เลยนี่ ^^
นอกจากนั้น ผมคิดว่าเป็นความฉลาดของหนัง Chronicle ที่ใช้วิธีเล่าเรื่องแบบนี้
ทั้งที่หนังจะเลือกเล่าเรื่องแบบปกติทั่วไป มีโปรดักชั่นดีๆ เซ็ตฉากสวยๆ เซ็ตคาแรกเตอร์ตัวละครให้อลังๆ
กลายเป็นหนังซูเปอร์ฮีโร่ฟอร์มใหญ่สักเรื่องหนึ่งที่มีภาคต่อก็ยังได้ เพราะมีองค์ประกอบครบถ้วน
แต่นั่นก็คงต้องมาพร้อมกับต้นทุนสูงลิบ และคงไม่ได้รับประกันว่าคนจะเข้ามาดูเหมือนหนังฮีโร่แบบ Marvel
ตรงกันข้าม พอหนังเล่าเรื่องแบบนี้ สไตล์โฮมวีดีโอ นอกจากจะให้ความรู้สึกสมจริงแล้ว
หนังยังฉีกจากความคาดหวังคนดูที่ได้เห็นหนังซูเปอร์พลังในอีกรูปแบบหนึ่ง ที่คนดูไม่เคยเห็น
เพราะที่ผ่านมา ถ้าไม่เล่าแบบฮีโร่บล็อกบัสเตอร์ ก็เล่าแบบ Hero Wannabe แนวไอ้ขี้แพ้ทั้งหลาย
ซึ่งหนังเรื่องนี้ทำได้แบบ Cloverfield ที่กล้าจะไม่เล่าแบบ Godzilla แต่ให้ความรู้สึกจริงกว่าเยอะ
เกรียนติ่งแตก แหกกฎหนัง!?!
รึเปล่า??? สิ่งแรกที่อยากให้เพื่อนๆได้รู้กันเลย ซึ่งหลายคนก็คงรู้กันมาไม่น้อยแล้วก็คือ
หนังเรื่องนี้ไม่ได้เล่าเรื่องแบบที่คุ้นเคยกันที่เราจะเห็นการเปิดตัวละคร แล้วค่อยๆนับ 1-2-3-4
แต่หนังจะเล่าเรื่องเร็ว เหมือนเรานั่งดูวีดีโอไดอารี่ชีวิตเพื่อนกลุ่มหนึ่งที่ถ่ายแบบไม่ประติดประต่อ
ซึ่งคนดูหนังทั่วไปที่ดูหนังแนวบล็อกบัสเตอร์แบบฮอลลีวู้ด คงอาจจะด่าหนังว่า “เกรียนแตก”
แต่อย่าคิดว่าหนังไม่มีเส้นเรื่อง เพราะหนังไม่ได้แหกกฎการเล่าเรื่องแบบหนังปกติทั่วไปเลยสักนิด
หนังเล่าเรื่องของแอนดรูว์เป็นหลัก และสิ่งที่เกิดขึ้นหลังจากได้พลังเหนือธรรมชาติมา
เรื่องมีการพัฒนาการของแอนดรูว์ เด็กมีปัญหามีปม ได้พลังมาแล้วจะรับมือกับอารมณ์ตัวเองยังไง
เพียงแต่หนังใช้วิธีการเล่าแบบเอาลูกเล่น Home Video มาใช้ ให้เรารู้สึกเหมือนไปอยู่เหตุการณ์จริง
ไม่ได้ตัดต่อเล่าเรื่องอย่างสวยๆงามๆ แบบหนังทั่วๆไปที่หลายคนอาจจะคุ้น มาเจอเรื่องนี้เลยอาจเหวอ
ซึ่งถ้าตัดเรื่องสไตล์ทิ้ง นี่ก็คือหนังเล่าเรื่อง “เด็กมีปัญหาที่ต้องจัดการกับพลังพิเศษที่ได้มา” เรื่องหนึ่ง
ตัวหนังเล่าเรื่องได้มีเปิดหัว Conflict ไคลแมกซ์แบบหนังทั่วไปทุกประการ แล้วเล่าได้ดีด้วยนะ
ซึ่งถ้าไม่เหวอหรือตั้งอคติกับสไตล์เล่าเรื่อง ก็รับรองว่า หนังเรื่องนี้ดูแล้วไม่ผิดหวังกับเรื่องแน่
ดูแล้วทึ่งอึ้งว้าว ได้ความเกรียนแบบสุดๆรึเปล่า
อืม…พอดูไปแล้วก็ไม่ถึงขนาดนั้นนะ คือนอกจากสไตล์การเล่าเรื่องที่แปลกตาไปแล้ว
ตัวเนื้อเรื่องก็เป็นอย่างที่บอก เป็นเรื่องเด็กวัยรุ่นที่ได้พลังมาแล้วก็เรียนรู้ที่จะีัรับมือกับพลังพิเศษนั้น
ส่วนคนที่อยากดูความเกรียนเอาพลังไปแกล้งคนแบบเด็กอเมริกันให้มากขึ้นจากตัวอย่างหนัง
ก็คงต้องบอกว่า “เจ้าสามเกรียนก็แกล้งคนเท่าที่เห็นในตัวอย่างนั่นแหละครับ”
สิ่งที่เป็นจุดหลักในหนังคือพัฒนาการจาก “เกรียนแกล้งคน” กลายเป็น “เกรียนแตก” มากกว่า
ซึ่งเราก็พอจะได้กลิ่นจากในตัวอย่างหนังแล้วว่า ท้ายที่สุดก็เกรียนแตก ทำชาวบ้านเค้าเดือดร้อน
หนังเล่าพัฒนาการตรงนี้ได้ลงจังหวะดี ทุกครั้งที่ตัวละครเรียนรู้พลังใหม่ เราเองก็จะสนุกฮือฮาตามทุกที
จนไปถึงการพัฒนาปมเก็บกดของแอนดรูว์ ที่วางปมในครอบครัวและเพื่อนรอบตัวออกมาได้ดี
แต่ถ้าคิดว่ามีอะไรให้น่าตื่นตะลึงจนชวนให้เราอยากดูแบบสัตว์ประหลาดใน Cloverfield หรือเปล่า
สำหรับ Chronicle ไม่มีจุดนั้น ซึ่งพอไม่มีจุดนั้นก็เลยรู้สึกขาดความพิเศษไปไม่น้อยพอดูหนังจบ
อย่างใน Cloverfield นอกจากเส้นเรื่องที่ให้ลุ้นระทึกแล้ว เราก็อยากเห็นสัตว์ประหลาดที่บุกโลก
ซึ่งพอเห็นก็ชวนขนลุกซู่ได้เลยทีเดียว มันมีอารมณ์เหมือนกับว่า “สมใจสุดแล้วได้เห็นสิ่งที่อยากเห็น”
ที่จริง คนดูไม่น้อยคงอยากเห็นการใช้พลังเกรียนๆไปแกล้งคนจะแกล้งอีท่าไหนให้แปลกๆได้อีก
คือจุดนี้เหมือนเป็นความคาดหวังจากการที่เห็นตัวอย่าง และโดยตัวละครที่เอื้อให้ไปทางนั้นอยู่แล้ว
แต่เอาเข้าจริงก็ไม่มีเท่าไหร่ จริงอยู่ว่าหนังทำดีมากที่โฟกัสพัฒนาการตัวละคร เป็นสิ่งที่หนังทุกเรื่องควรทำ
แต่อย่างที่บอก พอถ้าคิดว่าตัดสไตล์ไปมันก็คือหนังเล่าเรื่องปกติ เลยรู้สึกขาดจุดฮุคความพิเศษไป
เพราะเรามาดูหนังเรื่องนี้ ก็คาดหวังความพิเศษที่จะต่างจากหนังซูเปอร์พลังอื่นๆไม่น้อยเหมือนกัน
แล้วควรจะไปสัมผัสความเกรียนกันดีรึเปล่า
คิดว่าขึ้นกับความอยากมากกว่า ถ้าชื่นชอบอยากลองสไตล์การเล่าเรื่องแปลกๆ ไม่กลัวกล้องเหวี่ยง
หนังเรื่องนี้ตอบโจทย์ครับ หนังสนุกแล้วก็เล่าเรื่องได้ดีมากอีกเรื่องหนึ่งเลยทีเดียว
เวลาโชว์เกรียน ก็ยังคงระดับความเกรียนให้ชวนขำกันทั้งโรง ถึงแม้ว่าอยากให้มีมากกว่านี้ก็เถอะ
แต่ถ้าไม่ถูกกับสไตล์เล่าเรื่องแบบโฮมวีดีโอ กลัวกล้องเหวี่ยง หรืออยากหาเซอร์ไพรส์อะไรในหนัง
ก็อาจจะไม่ถึงกับเรียกว่าห้ามพลาด หรือต้องไปดูที่โรงเสียเลยทีเดียว จะรอดีวีดีก็ได้
เผื่อว่าเพื่อนๆอาจจะยังไม่อยากเสี่ยงดวงรับกับสไตล์หนัง แต่เรื่องเนื้อเรื่อง รับรองไม่ผิดหวัง
ดูแล้วก็อยากมีพลังแบบที่หนังเขาถาม What are you capable of? เหมือนกัน
“แล้วแต่ความชอบครับผม แต่ถ้าไม่อคติกับสไตล์หนัง สามเกรียนนี่มีดีครับ”
The Artist (A-): โอกาสสุดท้ายที่จะได้ดูหนังเงียบในโรงหนังแล้วนะครับ
อยู่ๆจุดเริ่มต้นของวงการหนังโลกทั้งสองฟากฝั่งต่างก็พร้อมใจกันทำหนังหวนรำลึกวันวาน
ในขณะที่ฝั่งฮอลลีวู้ดทำหนัง Hugo โดยข้ามน้ำข้ามทะเลมาเล่าเรื่องที่ฝรั่งเศส ในแบบสามมิติ
ทางฝั่งฝรั่งเศสก็ทำหนังเงียบคลาสสิคมาอีกเรื่องหนึ่ง แต่ข้ามน้ำข้ามทะเลกลับมาเล่าที่ฝั่งอเมริกา
เหมือนจะเป็นเหตุบังเอิญ แต่ก็ช่างประจวบเหมาะพอดี หนังเรื่องที่ว่านั่นก็คือ The Artist
The Artist เล่าเรื่องของดาราหนังเงียบชื่อดัง George Valentin ซึ่งกำลังอยู่ในช่วงรุ่งโรจน์ของอาชีพ
แต่โดยที่เขารู้ไม่ถึง เมื่อยุคหนังเสียงก้าวเข้ามาเป็นของใหม่ แต่จอร์จยังยืนยันจะทำหนังเงียบต่อไป
เพราะเชื่อว่านั่นคือศิลปะขนานแท้ แต่เขาก็ไม่อาจทานกระแสโลกที่เปลี่ยนไปได้ เขากลายเป็นดาราตกอับ
และคนที่กลับรุ่งโรจน์แทนคือดาราที่เขาเคยส่งเสริม Peppy Miller แล้วชีวิตของเขาจะเป็นอย่างไรต่อไป
การหวนคืนสู่รากและจุดเริ่มต้น
The Artist บางคนอาจจะมองว่าเป็นหนังที่ทำแบบย้อนยุคให้ดูเก๋แปลกตาสำหรับคนยุคนี้
เพราะทั้งขนาดภาพแบบ 1.33:1 ไม่มีเสียงพูดตัวละคร แถมใช้เพลทคำพูดขึ้นคั่นเวลาตัวละครพูด
แต่นั่นเป็นเพียงเปลือกนอกที่ผู้กำกับจงใจทำ เพราะความหลงใหลต่อหนังยุคเก่าที่เขาชื่นชอบ
เพราะหนังเรื่องนี้ได้เรียกสิ่งที่เป็นรากฐานเดิมที่ทั้งคนทำหนังหรือคนดูหนังยุคนี้อาจลืมเลือนไปทุกที
เพราะมัวแต่พยายามหาความแปลกหวือหวาในเรื่องราว นั่นคือ จังหวะหนังและการเล่าเรื่องพื้นฐาน
ผมคิดว่าก็น่าจริงไม่น้อยนะ เพราะตั้งแต่เราเห็นการเล่าเรื่องหักมุมแบบ The Sixth Sense
และหนังที่ทำตามกันมาอีกหลายเรื่อง หนังเล่าเรื่องไม่เรียงลำดับ หนังเล่าย้อนจากหนังไปหน้า ฯลฯ
ดูเหมือนเราพยายามจะหาอะไรพวกนี้ ยิ่งหนังเรื่องไหนหักมุมร้อยเอ็ดเจ็ดย่านน้ำ คนจะฮือฮากันไปยาว
แต่ The Artist ได้ให้สิ่งที่เรียกว่า ความแม่นในจังหวะหนัง และการเล่าเรื่องตามลำดับพื้นฐาน
ที่คนทั่วไปจะอิ่มอกอิ่มใจและเข้าถึงเนื้อเรื่องได้อย่างครบถ้วน ไม่ต้องปีนกระไดตีความให้ปวดกบาล
ซึ่งสิ่งนั้นก็เป็นสิ่งพื้นฐานแรกในยุคเริ่มแรกหนังที่ปรัชญาพื้นฐานคือ การทำหนังเพื่อคนดูจำนวนมาก
ผู้กำกับ The Artist แม่นมากในการวางจังหวะหนัง ที่คนดูจะรู้สึกสุขและเศร้าในเวลาไหนที่ควร
และหนังโฟกัสถูกไปที่เรื่องของ จอร์จ ไม่ไปเสียเวลากับตัวละครเด่นตัวอื่น (รวมถึงหมา Uggie ด้วย)
แม้หนังจะจัดอยู่ในขั้นที่ว่า “เดาได้” แต่การวางจังหวะหนังที่เด็ดขาดทำให้หนังน่าติดตามตลอดเวลา
รวมถึงหนังยังใส่ลูกเล่นของการเปรียบเทียบ “ความเงียบ” กับ “การใช้เสียง” ได้อย่างฉลาดมาก
ซึ่งฉลาดยังไงนั้น ให้ดูฉากที่จอร์จตะโกนหน้ากระจกห้องแต่งตัวของตัวเอง เราจะรู้สึกได้ทันที
รวมถึงบทพูดที่อาจจะดูทื่อๆ แต่ดูเหมาะเหม็งกับหนัง และช่างรู้สึกเหมือนกับยุคหนังเงียบเหลือเกิน
เทียบระหว่างหนัง Hugo และ The Artist
ในเมื่อไปดูหนัง 2 เรื่อง ที่เล่าเรื่องในยุคสมัยใกล้ๆกันมาสองสัปดาห์ติด
ก็คงจะอดเทียบถึงความดีเด่นของหนังทั้งสองเรื่องไม่ได้ เพราะหนังทั้งสองก็มีดีด้วยกันทั้งคู่
ส่วนตัวผมรู้สึกว่า The Artist ให้ความรู้สึกของการดูหนังที่เป็นจุดเริ่มต้นที่แท้จริงมากกว่านะ
เพราะจุดประสงค์หนังเริ่มแรกของพี่น้องลูมิแอร์ (คนฉายหนังจนทำให้จอร์จใน Hugo หลงใหลนั่นแหละ)
ก็คือ “การทำให้เข้าถึงคนทั่วไปได้” ความบันเทิงราคาถูก ที่คนจะหัวเราะหรือร้องไห้ในโรงไปพร้อมกัน
ในขณะที่ Hugo ย้อนยุคโดยใช้ “เทคโนโลยีสมัยใหม่” อย่างครบถ้วนเพื่อบันดาลโลกสมัยนั้นให้สวยงาม
The Artist ใช้ “ศาสตร์ศิลปะสมัยนั้น” ทั้งหมดในการดึงคนดูให้ไปสัมผัสโลกยุคนั้นผ่านหนังเรื่องนี้
ซึ่งศาสตร์ศิลปะการทำหนังสมัยนั้นก็คือ พื้นฐานการทำหนังทุกยุคสมัย นั่นแหละ
ซึ่ง Hugo ก็มีสิ่งนั้นครบถ้วนเช่นกัน แต่สามมิติราคาแพง ทำให้ห่างไกลจากศิลปะเข้าถึงได้ไปหน่อย
ในขณะที่ The Artist สามารถเอาไปฉายหนังขายยาต่อได้ ฉายหนังกลางแปลงได้ ไม่ต้องแจกแว่น
แล้วหนังยังเล่าเรื่องผ่านการแสดง คนดูเข้าใจได้ทันทีโดยไม่จำเป็นต้องมีบทพูดเลยด้วยซ้ำ
เรียกว่านี่คือ “ภาษาสากล” อย่างแท้จริง (ถึงจะไปพากย์อีสานต่อแบบหนังชาร์ลี แชปลิน ก็เอาเถอะ) ^^”
ต้องถือได้ว่าโชคดีมากที่เราได้มีโอกาสดูหนัง 2 เรื่องนี้ จากผู้กำกับที่เข้าใจศาสตร์ภาพยนตร์จริงๆ
เพราะผมรู้สึกว่า หนังสองเรื่องนี้เป็นตัวแทนของหนังปี 2011 ที่ทั้งคนทำหนังและคนดูหนังควรศึกษา
ว่าหนังที่ผู้กำกับใส่ใจองค์ประกอบทุกรายละเอียด และเล่าเรื่องโดยใช้ศาสตร์ภาพยนตร์อย่างเข้าใจนั้น
มันยอดเยี่ยมยังไง โดยที่ไม่ต้องโปรโมตว่า “ผู้กำกับใส่ใจทุกรายละเอียด” เพราะผลงานมันฟ้องครับ
ยอดนักแสดง กับจอมขโมยซีน
Jean Dujardin อาจไม่ใช่นักแสดงที่คนรู้จัก แต่ผมว่ามันกลายเป็นเรื่องดีที่ไม่มีใครรู้จักเท่าไหร่
เพราะต้องยอมรับจริงๆว่า ทั้งโครงหน้าและรูปลักษณ์ช่างเหมือนกับนักแสดงยุคเก่ามากๆ
ยังไม่นับรวมถึงการแสดงที่เราแทบไม่รู้สึกว่า นี่คือนักแสดงที่มาแสดงหนังทำเก่าเรื่องหนึ่ง
แต่เรากำลังดู “ชีวิตนักแสดงคนหนึ่งในสมัยนั้น” ต่างหาก ที่ชวนให้นึกไปถึงดาราเก่าสักคนเลยนั่น
ซึ่งถ้าเอานักแสดงชื่อดังมา เราคงไม่ได้ความรู้สึกเช่นนี้ เพราะภาพนักแสดงชื่อดังจะติดมา
ผมนึกถึง จอร์จ คลูนี่ย์ ซึ่งเคยถ่ายรูปย้อนยุคได้เหมือน คลาก เกเบิล มาก ถ้าเกิดมาเล่นหนังเรื่องนี้
คิดว่าฝีมือพี่จอร์จไม่มีปัญหา แต่พอถึงตอนจบของหนัง ทุกอย่างอาจพังทลายหมดเลย
เพราะภาพพี่จอร์จ กับเสียงนุ่มๆหนักๆ ยังไงคนก็ไม่มีทางลืม คงไม่รู้สึกแบบที่ฌองแสดงแน่
แล้วที่อดจะพูดถึงไม่ได้ก็คือ “จอมขโมยซีน” ตัวจริงเสียงจริงในหนังเรื่องนี้
เรียกว่าถูกพูดถึงตั้งแต่คนยังแทบจะไม่ได้ดูหนังกันเสียด้วยซ้ำ จนพอดูหนังก็สมที่เค้ากล่าวอ้าง
จะเป็นใคร เอ๊ย..ตัวไหนไปไม่ได้นอกจากเจ้าหมาน้อย Uggie นั่นเองครับ
เจ้าหมาน้อย Uggie ก็เป็นการเคารพหนังเก่าสมัยก่อน (ผมจำเรื่องไม่ได้) ที่มีหมามาแสดงขโมยซีน
ชนิดที่ว่า มีคนเสนอชื่อให้เจ้าหมาได้ชิงออสการ์กันเลยทีเดียว ถึงเจ้า Uggie จะไม่ได้ชิงกับเขาปีนี้
แต่ว่าใครที่ได้ไปดู (หรือยังไม่ได้ดู) ก็เตรียมรับทั้งความน่ารักและแสนฉลาดของเจ้า Uggie ได้
เพราะออกมากี่ฉากก็ขโมยซีนเค้าหมด เรียกว่าเอาใจคนดูไปเต็มๆเลยล่ะงานนี้ ^^
ไม่มีโอกาสอีกแล้วนะ จะได้ดูหนังเงียบในโรง
สำหรับคนดูหนังยุคนี้ บางคนอาจจะมองว่านี่ก็เป็นแค่หนังเรื่องหนึ่งที่ทำแบบเรโทรย้อนยุค
แต่ถ้าลองกลับไปคิดว่า ถ้าเราได้ไปอยู่ในยุคร่วม 100 ปีที่แล้ว โรงหนังดับไฟแล้วดูหนังเงียบ
การได้มีประสบการณ์ในแบบปู่ย่าตาทวดยุคนั้น มันเป็นอะไรที่หาไม่ได้อีกแล้วในยุคนี้
นักเรียนหนังอย่างมากก็ได้ดูหนังเงียบผ่านโปรเจ็คเตอร์วีดีโอ แล้วก็นั่งดูกับเพื่อนๆด้วยกัน
คนสนใจหนัง อย่างมากก็ได้แต่เปิดแผ่นดีวีดีดูอยู่กับบ้าน ดีหน่อยก็ชวนใครมาดู (ซึ่งใครจะมาล่ะ)
แต่ไม่มีทางที่จะได้ดูกับคนแปลกหน้า ที่จะมานั่งหัวเราะหรือซาบซึ้งกัน “ในโรงหนัง” อย่างนี้
จะมีสักกี่ครั้งที่หนังสักเรื่อง จะให้ประสบการณ์ที่ “ดึงเราไปสู่อีกยุคสมัยหนึ่ง” ได้อย่างนี้
“อย่าได้พลาดเด็ดขาดครับ”
Hugo (B+): ความฝันวัยเยาว์ในโลกภาพยนตร์แสนสวยงาม
สัปดาห์ที่แล้ว ทีแรกว่าจะไปดูแฮร์รี่ พอตเตอร์ผจญผี แต่ต่อมความอยากดูไม่พุ่งเลยเว้นไป
แต่ว่าจากนี้ไป ทุกสัปดาห์จะพยายามไปดูหนังทุกวันพุธแล้วเอามาเขียนให้อ่านกัน (ก็มันถูกสุดนี่) ^^
บางทีที่เว้นไปสัปดาห์ ก็อาจมาเพื่อสัปดาห์นี้ก็ได้ ที่หนังเรื่องนี้ที่ผมไปดูเข้าโรงฉาย
ซึ่งผมตั้งหน้าตั้งตารอมาพอสมควร แล้วดันมีฉายแต่ระบบ 3 มิติซะด้วย Hugo นั่นเองครับ
Hugo เป็นเรื่องราวของเด็กที่มีชื่อตามชื่อหนัง Hugo Cabret เขาเป็นลูกของช่างซ่อมนาฬิกา
แต่ต้องเสียพ่อไป และสิ่งที่พ่อได้ทิ้งไว้ให้และเขาเก็บรักษาไว้อย่างดีคือ หุ่นมนุษย์กล ตัวหนึ่ง
ซึ่งเขาหวังว่าถ้าซ่อมเจ้าหุ่นนี้ได้แล้ว เขาจะมีเพื่อนเล่นที่แสนมหัศจรรย์และจะไม่เหงาอีกต่อไป
แต่เขาไม่รู้เลยว่า เจ้าหุ่นกลตัวนี้จะพาเขาไปสู้เป้าหมายชีวิตที่ใหญ่ยิ่ง ที่เขาเองก็ยังไม่รู้ตัว
Hugo เป็นหนังของเจ้าพ่อหนังมาเฟีย Martin Scorsese
น่าแปลกใจดีไหมล่ะที่หนังเด็กแบบนี้ กำกับโดยผู้กำกับหนังอย่าง Martin Scorsese
ที่ทั้งชีวิตเราเห็นแต่หนังแนวเจ้าพ่อมาเฟียหนักๆโดนๆมาตลอด แต่คราวนี้มาทำหนังเด็ก
แต่ว่า “ผู้กำกับเก่ง” ก็ย่อมเป็นคนเก่งวันยันค่ำ ไม่จำเป็นต้องมีหนังแนวถนัดแนวเดียวหรอก
Hugo ยิ่งแสดงให้เห็นถึงคุณภาพของคนทำหนังชั้นครูแบบนี้ยิ่งเข้าไปอีกอักโข
ถ้าใครเป็นแฟนหนังแบบมาเฟียของ Scorsese อาจไม่ถึงกับนิยมชมชอบหนังเรื่องนี้ซะทีเดียว
เพราะหนังไม่ได้มีบทสนทนาคมคาย หรือคาแรกเตอร์ตัวละครโดนใจแบบที่เราเคยๆเห็น
ไม่ได้ข้นเคี่ยวอารมณ์ความรู้สึกตัวละคร หรือมีจังหวะพลิกผันชีวิตที่ชวนให้หวือหวาอะไร
แต่หนังค่อยๆพาเรื่องไปกับตัว Hugo เพื่อค้นหา “เป้าหมายแท้จริงที่แต่ละคนเกิดมามีชีวิต”
แต่ละคนมีปมอย่างไรในชีวิต แต่ละคนขาดอะไร และอะไรที่จะ “ซ่อมชีวิตของเขาขึ้นมาใหม่ได้”
ซึ่งตรงจุดนี้เป็นจุดสำคัญของหนัง “เป้าหมายและการซ่อมแซมชีวิต” ของแต่ละตัวละคร
หนังใช้เวลาพาเราไปซึมซับโลกรอบๆตัวของ Hugo อยู่นานพอดูทีเีดียว ก่อนจะเข้าสู่จุดสำคัญ
ซึ่งนั่นอาจจะทำให้คนดูหนังยุค 2000 หลายคนไม่ชอบนัก แต่มันมีความสำคัญมากต่อตัวหนัง
เพราะเมื่อถึงเวลาเปิดเผยเรื่องราว มันคือการหวนรำลึกประสบการณ์ในวันวานที่สวยงาม
ซึ่ง Scorsese ตั้งใจสร้างขึ้น “ด้วยความรักในมนต์สเน่ห์ภาพยนตร์ยุคแรก” นั่นเองครับ
หนังที่คนหลงรักในโลกภาพยนตร์ควรไปดู
กล้าพูดอย่างนี้เลยเหรอ? เอาเป็นว่า ถ้าได้ไปดูแล้วคุณจะหลงรักหนังไปโดยไม่รู้ตัว
เพราะเรื่องราวของ Hugo กับหุ่นมนุษย์กลนั้น ไม่ได้จบแต่เพียงว่า Hugo จะซ่อมหุ่นได้ไหม
แต่หุ่นมนุษย์กลนั้น ได้นำ Hugo ไปไกลกว่าแค่การมีเพื่อน แต่ได้เข้าไปสู่โลกกว้างของภาพยนตร์
ซึ่งได้ทำให้ Hugo ค้นพบว่า ชีวิตของเขาเกิดมาเพื่อเป้าหมายอะไรนั่นเอง
สิ่งที่จะได้เห็นในหนังนั้น ใครที่ได้เคยดูภาพยนตร์ยุคแรกๆจะต้องรู้สึกทึ่งกับการผูกเรื่องไม่น้อย
ฉากคลาสสิคทั้งหลายที่เราเคยเห็นในหนังเก่าๆ ถูกนำมาผูกร้อยเรื่องเข้าไปอย่างเนียนตา
ทั้งฉากคลาสสิคอย่างรถไฟวิ่งเข้าสถานี หรือฉากที่บัสเตอร์ คีตัน โหนนาฬิกาหนีตำรวจ
รวมถึงอีกหลายฉาก ที่ผมเชื่อว่าคนที่รักหนังเก่าๆคงจะต้องร้องว้าวไปตามๆกัน
แล้วมันมีเหตุผลมากว่า ทำไมต้องให้ฉากหลังเป็นสถานีรถไฟ ทำไมถึงต้องเป็นนาฬิกา
ทำไมตัวละครที่ Hugo ต้องข้องเกี่ยวจะมีแบ็คกราวน์ชีวิตที่เฉพาะเจาะจงเป็นพิเศษ
อย่างเช่น นายตรวจสถานีรถไฟ ทำไมต้องขาเป๋เพราะผลจากการเป็นทหารในสงครามโลก
ทำไมคุณปู่เจ้าของร้านของเล่นถึงชื่อ จอร์จ รวมถึงฉากหลังทำไมต้องเป็น ปารีส
เพราะทุกองค์ประกอบในหนังนั้น “เกี่ยวข้องกับการถือกำเนิดหนังในยุคแรกทั้งหมด”
แล้วคอยดูเซอร์ไพรส์ในหนังให้ดีครับ…
ไม่ได้ขนาดโอ้..ว้าว!! แต่มันทึ่งและกินใจมากมายไม่น้อย ว่าเขาผูกเรื่องมาถึงตรงนี้ได้ยังไง
คุณภาพของ 3D
หนังเรื่องนี้มีฉายแค่ระบบ 3 มิติ นั่นอาจทำให้หลายคนกังวลไม่น้อยว่าจะดูดีไหม
เพราะค่าตั๋ว 3 มิติก็แพงอยู่แล้ว ถ้า 3D ไม่ดีอีก ก็เหมือนเสียเงินไปเปล่าๆไม่คุ้มค่ากัน
ก็บอกให้สบายใจได้ว่า หนังเรื่องนี้เป็นหนัง 3 มิติที่ “คุ้มค่าต่อการดูครับ”
หนังไม่ได้ทำให้คนดูตื่นเต้นกับระบบสามมิติแบบตัวละครพุ่งไปมา หรือมีฉาก 3 มิติหวือหวา
แต่หนังเรื่องนี้เป็นการ “แสดงถึงความเข้าใจในศาสตร์ของภาพยนตร์” อย่างมากของผู้กำกับ
ผู้กำกับ Scorsese คงจะรู้ดีว่าหนังของเขานั้น ไม่ใช่หนังโชว์ฉากสามมิติแบบตื่นเต้น
แล้วอะไรล่ะที่จะทำให้คนดูรู้สึกเหมือนเข้าไปอยู่ในหนังจริงๆ ก็คือการดึงคนดูเข้าไปในโลกของหนัง
หนังเรื่องนี้ เป็นหนังที่ผมรู้สึกว่า “ถ่ายให้เห็นปารีสมุมกว้างได้สวยที่สุด ฝันที่สุดจริงๆ”
แม้หนังจะออกสีจัดจ้านจนรู้สึกแฟนตาซี (ซึ่งก็เข้ากับแนวคิดหนังยุคแรกที่ใส่สีให้หนังขาว-ดำ)
แต่เราก็เข้าใจอยู่แล้วว่า นี่เป็นหนังที่แสดงถึงความคิดความฝันในวันวานและวัยเยาว์ที่อยากให้สวยงาม
หนังใช้ภาพกว้างเพื่อแสดงโลกของหนังเยอะมาก รวมถึงภาพที่เล่นกับ Depth ความลึกของภาพ
ทำให้เห็นมิติสิ่งต่างๆในหนัง และสอดคล้องกับการเล่าเรื่องที่ต้องการให้คนดูเข้าไปในโลกของหนังด้วย
แล้วควรจะไปดูไหมเนี่ย ถ้าฉันไม่ได้อินอะไรกับหนังยุคเริ่มแรกเลย
ไม่ต้องกังวลเลยครับ ถึงคุณจะไม่ได้รู้สึกรู้สาไปกับหนังขาว-ดำยุคแรกที่มีแอ็คติ้งตลกๆ
หรือไม่ได้หลงใหลได้ปลื้มกับหนังยุคปู่ทวดเลยสักนิด คุณก็สนุกกับหนังเรื่องนี้ได้
เพราะหนังได้ให้ประสบการณ์ทางภาพยนตร์ ที่พื้นฐานภาพยนตร์ทุกเรื่องมีคือ “การเล่าเรื่องที่ดี”
รวมถึงภาพของหนังที่สวยงาม คุณภาพสามมิติที่ดึงเราเข้าไปในโลกของหนังได้จริงๆ
ก็น่าจะทำให้คนที่ได้เข้าไปดูอิ่มอกอิ่มใจกับหนังเรื่องนี้กันได้แล้ว
ถ้าเป็นส่วนตัวผม เสียดายอีกนิดเดียวเองว่า ถ้าหนังพูดฝรั่งเศสไปซะเลย คงจะเพอร์เฟ็คต์
เพราะจะเป็นการเข้าไปอยู่ในโลกภาพยนตร์ยุคนั้นที่เริ่มกันที่ฝรั่งเศสเลยจริงๆ
แต่ก็เข้าใจล่ะครับ ทำให้คนส่วนใหญ่ดูก็ต้องภาษาอังกฤษไว้ก่อน อยากฟรองเซ่ส์ไปพากย์เอาละกัน ^^
“ควรไปดูที่โรงภาพยนตร์ครับ”
Moneyball (B+): เริ่มอะไรใหม่ก็โดนด่าทุกทีแหละ
กลับมาเขียนวิจารณ์หนังอีกครั้ง หลังจากที่เรื่องสุดท้ายที่วิจารณ์ก็ตั้งหลายเดือนก่อนโน่น
แต่มาคราวนี้ ขอมาแบบสบายๆ เขียนไม่ให้ดูซีเรียส นักวิจารณ์ นักวิชาการหนังมีกันเยอะละ
เอาชิลๆสบายๆสไตล์แมวอย่างผมดีกว่า แล้วก็ฟันธงแบบง่ายๆดูหรือไม่ดู เพราะเกรดก็ให้ที่หัวเรื่องแล้ว
ก็มาเริ่มวิจารณ์หนังแบบใหม่ของผม ด้วยหนังที่เพิ่งไปดูมาเมื่อวานนี้ Moneyball กันเลยครับ
Moneyball ว่าด้วยเรื่องราวของ บิลลี่ บีน (แบรด พิตต์) ซึ่งเป็นผู้จัดการทีมเบสบอล โอ๊คแลนด์ เอส์
ทีมนี้เนี่ย ถึงจะอยู่เมืองโอ๊คแลนด์ ใกล้ๆกับแอลเอ แต่ปรากฎว่าเป็นทีมแสนจนที่สุดในลีก เงินไม่ค่อยจะมี
ปั้นนักกีฬาดีๆ ก็โดนทีมใหญ่แย่งซื้อตัวไปหมด (เอ…เหมือนๆกับลีกฟุตบอลอังกฤษจังเลยเนอะ ^^)
ต้องมาปั้นทีมใหม่ทุกปี เงินก็หดลงทุกวัน บิลลี่ก็เลยเกิดความคิดแหวกแนวใหม่ในการปั้นทีมของเขา
แทนที่จะใช้แมวมองไปหาผู้เล่นเก่งๆ กลับไปเอานักเศรษฐศาสตร์มาเลือกผู้เล่นตามหลักตัวเลขซะงั้น
ตัวละครคิดแหวกแนว แล้วหนังแหวกแนวรึเปล่า…
หนังแหวกแนวหรือเปล่า จะว่าแหวกแนวก็ได้ เพราะในความคิดของคนดูหนังเกี่ยวกับกีฬาทั้งหลาย
ก็มักจะนึกถึงว่า หนังจะอุดมไปด้วยฉากแข่งขัน มีดราม่าในสนาม บลิวท์อารมณ์ด้วยฉากยิ่งใหญ่คนเฮตอนชนะ
แต่ Moneyball แทบหาฉากที่ว่ามาได้น้อยมาก ฉากแข่งขันก็ทำเป็นภาพฉายผ่านทีวีเอาซะมากกว่า
ซึ่งเอาเข้าจริง ผมว่ามันได้อารมณ์จริงกว่าเยอะเลย เพราะส่วนใหญ่เวลาเราดูกีฬา ก็ดูผ่านทีวีกันนี่แหละ
หนังไปโฟกัสที่ตัวละครบิลลี่มากกว่า กับวิธีคิดแหวกแนว ซึ่งส่งผลต่อการทำทีมเบสบอลของเขาเอง
เข้าไปดูความคิด การต่อสู้ฝ่าฟัน การต้องเจออุปสรรค การเกือบจะตกงานเพราะความคิดทำท่าจะไม่ได้เรื่อง
ซึ่งถ้าไม่มองว่านี่คือหนังเกี่ยวกับกีฬาแล้ว นี่ก็คือหนังที่เล่าเรื่องชีวิตของคนคนหนึ่งดีๆนี่แหละ
ต้องเจออุปสรรค หาทางเอาชนะ แต่กว่าจะเอาชนะก็ต้องฝ่าดงตีน (อุ๊ย..ไม่สุภาพ) ฝ่ามรสุมมากมาย
เป็นหนังที่ปกติธรรมดาที่ลำดับเรื่องแบบการเขียนบทหนังปกติ ซึ่งเราก็คงจะคุ้นเคยกันดีอยู่แล้ว
ดังนั้น จะว่าแหวกแนว ก็อาจจะแหวกจากขนบหนังเกี่ยวกับกีฬาที่หลายคนอาจจะเข้าใจกัน
แต่ถ้าไม่มองว่าเป็นหนังแนวไหน นี่ก็คือหนังที่เล่าเรื่องชีวิตของคนคนหนึ่ง ที่เล่าเรื่องได้สนุกเลยล่ะ
พี่แบรดเป็นยังไงบ้าง…
ไม่นับว่าเสียงพี่แบรดของเราก็ยังคงเป็นพี่แบรด (ก็แหงล่ะ จะให้เขาเป็นใครล่ะฮึ) ความหล่อก็ยังคงที่อยู่
ผมว่าใครได้ไปดูเรื่องนี้ก็ต้องเชื่อล่ะว่า แบรด พิตต์ ฉายรัศมีความเป็น บิลลี่ บีน ได้ออกมาเต็มที่จริงๆล่ะ
ถ้าเราคิดว่า การแสดงเป็นบุคคลที่มีชีวิตจริง อาจจะต้องเป็นตัวละครคนนั้นในทุกกระเบียดนิ้ว จนไปถึงเสียง
ซึ่งแบบนั้นก็มีล่ะ ก็ขึ้นอยู่กับว่านักแสดงและผู้กำกับเค้าจะมองมุมไหนที่อยากให้นักแสดงเอาออกมาล่ะนะ
พี่แบรดของเรา เป็นบิลลี่ บีน ในด้านความเป็นผู้จัดการทีมที่เชื่อมั่นในความคิดตัวเองอย่างสุดลิ่ม
แล้วก็พุ่งไปหาเป้าหมายแบบไม่ลังเล เพราะในปมลึกๆของเขา เคยผิดหวังจากการเป็นนักเบสบอลอาชีพ
ในขณะเดียวกัน ก็มีด้านครอบครัวที่มาช่วยทำให้ด้านพุ่งดะของเขา ไม่ดูแข็งกระด้างไป ทำให้ดูเป็นมนุษย์อยู่
ซึ่งอันที่จริงการเป็นตัวละคร ก็คือการรู้ว่าตัวละครมีเป้าหมายอะไรในชีวิต แล้วจับจุดตรงนั้นนั่นแหละ
ดังนั้นอาจจะมีใครที่คิดว่า ถ้าเป็นตัวละครบุคคลจริง ต้องทำท่าทางเลียนเสียงให้เหมือนตัวจริง ก็คิดใหม่นะ
สำหรับตัวละครคนอื่น คนที่อาจจะเซอร์ไพรส์ ถ้าไม่ได้เห็นชื่อบนโปสเตอร์หนัง คงไม่รู้ว่ามาเล่นด้วย
เพราะผมก็ยังไม่รู้เลยจนกระทั่งไปเห็นชื่อ ก็คือ ฟิลิปป์ ซีมัวร์ ฮอฟแมนน์ มาเล่นเป็นโค้ช อาร์ท ฮาวว์
ซึ่งฉายแววโคตรการแสดงแบบที่พี่ฟิลิปป์เค้าทำเป็นปกติหรือเปล่า งานนี้ไม่มีแฮะ งานนี้มาเล่นเฉยๆจริงๆ
แทบจำไม่ได้ แต่ก็จำไม่ได้แบบเนียนซะ นึกว่านักแสดงโนเนมที่ไหน อย่างนี้ล่ะมั้งที่เรียกว่า เป็นตัวละครจริงๆ
คงมาช่วยผู้กำกับที่เคยส่งแกไปได้ออสการ์ในหนัง Capote โกนหัวล้านเลี่ยนซะจนเกือบจำไม่ได้เลย ^^
ไม่รู้เรื่องเบสบอลสักแอะ จะดูรู้เรื่องไหมเนี่ย…
แทนที่จะถามอย่างนั้น น่าจะถามกลับว่า “แล้วถ้าอีฉันเกลียดตัวเลข จะไม่อ้วกเป็นสูตรคูณเหรอ”
สบายใจได้ว่า ถึงจะไม่รู้เรื่องเบสบอลหรือเกลียดเลขสุดๆ คุณก็ดูหนังเรื่องนี้ได้สนุกแน่นอนชัวร์ป้าบ
เพราะว่าผมก็เป็นทั้งสองอย่างเลยนั่นแหละ ก็ยังดูสนุกไปจนลืมเวลาเลยว่าหนังยาวตั้งสองชั่วโมงกว่า
หนังจับจุดง่ายๆตามประโยคที่เขาพูดกันในหนัง “ไม่ปรับตัวก็ตาย” “คนเริ่มอะไรใหม่ก็โดนด่าทุกที”
หนังก็จับเรื่องราวอยู่ที่จุดนี้แหละ แล้วก็สนุกไปกับการฝ่าอุปสรรคของบิลลี่กับหนุ่มนักเศรษศาสตร์ตุ้ยนุ้ย ^^
ผมก็ไม่รู้เรื่องตัวเลขหรอกครับ ไอ้หลักสถิติอะไรที่หนังเค้าอาจจะพูดออกมา แต่หนังเค้าก็พูดให้ฟังเข้าใจง่ายๆ
“ทำเบสได้เยอะกว่า” “ทำแต้มได้เปอร์เซ็นต์เยอะกว่า” แค่นี้เราก็รู้แล้วว่า ไอ้นี่มันเก่งกว่า (ฮา)
จากนั้นเราก็ลุ้นกันว่า พี่บิลลี่กับเนิร์ดปีเตอร์ จะพาทีมแสนจนฝ่าดงฉลามให้เข้าไปชิงแชมป์ได้ยังไง
แล้วถ้ากลัวว่าหนังจะมีแต่เด็กเนิร์ดกับผู้จัดการทีมที่ไม่ได้ไปสนามสักแอะจนเห็นแต่หน้าคน ไม่มีกีฬาให้ลุ้น
ไม่ต้องกลัว หนังเค้าไม่ได้ใจร้ายอย่างนั้น ฉากแข่งก็มี แถมช่วงทีมแข่งทำสถิติ รับรองว่ามีแอบซึ้งด้วย
แล้วจะรู้ว่า ฉากหนังทำตั้งใจซึ้ง กับฉากดูสมจริงผ่านทีวี บางทีฉากสมจริงผ่านทีวีมันซึ้งกินใจกว่าเยอะ
สรุปควรจะดูใช่หรือเปล่า…
สำหรับผมแล้ว คิดว่าหนังแบบนี้ควรแค่แก่การดู ยิ่งในยุคตั๋วหนังแพงๆแบบนี้ หนังที่เราน่าจะดูก็ต้องดีๆหน่อย
ไม่ต้องไปกลัวว่าหนังมันพะยี่ห้อออสการ์หรอก เพราะหนังเรื่องนี้เดินเรื่องแบบสนุกที่คนปกติทั่วไปเขาดูกัน
แล้วอิ่มใจสุขใจในการดูด้วย เพราะฉะนั้น ตัดสินใจแบบเมี้ยวๆ
“ควรไปดูที่โรงภาพยนตร์ครับ”
Knight & Day: ขึ้นเกียร์ 5 แต่ดันถอยลงมาเกียร์ 2
ในชีวิตคนเราก็ฝันอยากจะไปผจญภัยสุดขั้วกันสักครั้ง เอาแบบให้มันส์สุดๆ
ถึงแม้ว่าการออกไปตะลุยนั้น อาจจะเจอเรื่องเสี่ยงตาย แต่คนเราก็อยากจะลองมัน
ผู้ชายหลายคนก็คงฝันจะได้บู๊ระห่ำสะใจบ้างอะไรบ้าง ยิ่งไปผจญภัยสนุกกับสาวสวยก็ยิ่งเจ๋ง
ผู้หญิงหลายคนก็คงฝันจะได้ไปท่องรอบโลก ถ้าได้ไปลัลล้ากับคนที่ตัวเองรักก็ยิ่งดี
แต่ถ้ายังไม่ได้ไป อย่างน้อยก็เอามันส์บนจอหนังก่อนก็ได้แบบ Knight & Day
————————————————————————-
Knight & Day เล่าเรื่องราวของ จูน เฮเว่นส์ ผู้หญิงธรรมดาที่กำลังบินไปงานแต่งงานน้องสาว
แต่ทว่ากลับตกกระไดพลอยโจนอย่างไม่คาดฝัน เมื่อต้องมาพบกับสายลับอย่าง รอย มิลเลอร์
ที่เธอก็ไม่รู้แต่แรกว่าเขาเป็นใคร แต่กว่าจะรู้ เธอก็ต้องไปพัวพันกับภารกิจลับอย่างช่วยไม่ได้
ซึ่งภารกิจลับของรอยนั้น ทั้งอันตรายสุดขั้วและต้องตะลุยฝ่าฟันกันไปข้ามโลกเลยทีเดียว
เนื้อเรื่องและการดำเนินเรื่อง
หนังเปิดตัวตั้งแต่แรกอยู่แล้วว่าเป็น หนังแอ็คชั่น-คอมเมดี้ ว่าด้วยเรื่องการตกกระไดพลอยโจน
ดังนั้น เรื่องบางเรื่องจึงไม่จำเป็นต้องหาเหตุผลว่าทำไมถึงได้เว่อร์สุดขีดอย่างที่เห็นในหนัง
เส้นเรื่องของหนังก็มีแค่การปฏิบัติภารกิจของ รอย มิลเลอร์ในการปกป้อง “เซเฟอร์” ให้สำเร็จ
โดยที่จูน เฮเว่นส์ดันมาตกกระไดพลอยโจนกับภารกิจ ที่จูนเองก็รับมือได้แบบโกีะๆกังๆ
ด้วยเนื้อเรื่องการปฏิบัติภารกิจสายลับนั้น ไม่มีอะไรให้แปลกใจมากอยู่แล้วเพราะเป็นไปตามสูตร
ในส่วนที่สนุกของหนังคือ การตกกระไดพลอยโจนของจูนมากกว่า ว่าเธอจะไปเจออะไรบ้าง
ซึ่งหนังก็เปิดมาได้แบบใส่เต็มแม็ก ตั้งแต่เริ่มขึ้นเครื่องบิน จนยันไปถึงเกาะส่วนตัวของรอย
เรียกว่าสมใจอารมณ์ปลดปล่อยคนดูที่อยากเห็นอะไรเว่อร์ๆ ออกไปผจญภัยเสี่ยงตายสนุกๆ
แต่ทว่าอันที่จริง พอหมดฉากไล่ล่าบนทางด่วนที่แสดงความเว่อร์แบบสะใจของรอยไปแล้ว
หนังก็ดูจะถอนเกียร์ลงมาเรื่อยๆ แล้วค่อยๆเห็นรูโหว่ที่หนังเดินสูตรแบบเนื้อหนังอ่อนไปหน่อย
เพราะเนื้อเรื่องมีแค่การปกป้องนวัตกรรมเซเฟอร์ ที่มี Conflict ตัวละครธรรมดาตามสูตรที่เป๊ะไปนิด
เสน่ห์ความเว่อร์ที่จูนต้องตกกระไดพลอยโจนเรื่องต่างๆ ก็เลยค่อยๆหายไปตามเวลาด้วย
หนังเลยกลายเป็นหนังแอ็คชั่นสายลับธรรมดาที่สีสันการผจญภัยตอนแรกค่อยๆรู้สึกหายไปเสีย
นักแสดงและตัวละคร
นี่คือส่วนที่ดีที่สุดของหนังและก็ต้องขอบคุณทั้ง Tom Cruise และ Cameron Diaz ด้วย
Knight & Day ถือได้ว่าเป็นหนังอีกเรื่องที่ใช้เสน่ห์ของนักแสดงนำได้อย่างคุ้มค่าทุกเม็ด
Tom Cruise กับ Cameron Diaz มาในบทที่คนคุ้นภาพอยู่แล้วในพักหลังๆของทั้งสองคน
เรียกว่าทำได้แบบที่ Mr. & Mrs. Smith ที่ใช้แบรด พิทท์ และแอนเจลิน่า โจลีได้อย่างคุ้มค่า
ทำให้หนังเรื่องนี้แม้จะถอนเกียร์ลงมา แต่เราก็ยังสนุกกับการติดตามการแสดงของทั้งสอง
แต่ถ้าพูดถึงในมุมมองของตัวละครแล้ว คงต้องยอมรับว่าหนังดูก้ำกึ่งในการติดตามเหมือนกัน
เพราะด้วยความที่ว่าภาพของนักแสดงค่อนข้างจะมาเหนือความเป็นตัวละครเสียมาก
อีกทั้งเรื่องราวเองก็ไม่ได้มี Conflict ที่น่าสนใจในการสร้างตัวละครแบบ Mr. & Mrs. Smith
ตัวละครรอยและจูน เหมือนสร้างขึ้นเพื่อสอดรับกับภาพลักษณ์ของทอมและคาเมรอน
จนพอเราดูเรารู้สึกเหมือนดูทอมกับคาเมรอนเล่นหนัง มากกว่าเห็นตัวละครรอยและจูน
แล้วตัวละครรอยกับจูนก็ห่างเกินไปและจับโยนใส่แอ็คชั่นเลย ไม่ได้ปูความสัมพันธ์ให้ดีเท่าไหร่
นอกจากนั้น ตัวละครรอบตัวอื่นๆ ก็เป็นไปตามสูตรที่วาง Conflict เรื่องไว้ไม่ดีพอเหมือนกัน
เมื่อเทียบกับหนังเว่อร์ๆแบบ The A-Team ที่เน้นภารกิจเว่อร์และตัวละครเว่อร์ๆ ที่มีเนื้อหนังดีกว่า
มีเรื่องราวของตัวละครต่างๆให้จับต้องอยู่ข้างใน ทำให้มีความน่าสนใจในการติดตามเรื่องราว
แม้หนังจะเดินตามสูตร แต่เป็นสูตรที่ตัวละครมีน้ำหนัก แต่ Knight & Day ตัวละครดูเป็นบล็อกไป
ปมและกิมมิคในการดำเนินเรื่อง
ปมของหนัง วางไว้ผ่านตัวละครของจูนคือ “การอยากมีอิสระ ได้ออกไปผจญโลกกว้าง”
หนังบอกปมตรงจุดนี้ผ่านบทสนทนาและตัวละครรอบตัวของจูน ซึ่งหนังก็วางออกมาได้ดีและง่าย
ผ่านตัวละครที่ตามจีบจูนอย่างนายตำรวจดับเพลิง และงานแต่งงานน้องสาวที่เหมือนการผูกมัด
หนังทำให้รู้สึกได้โดยไม่ต้องพูดว่า จูนน่าจะออกไปผจญภัยและเราก็รู้สึกอยากให้จูนออกไปจริงๆ
เสียดายหน่อยที่การพัฒนาปมตรงจุดนี้ยังไม่เนียนนัก หนังให้เวลาในการปูปมของจูนไม่มากพอ
หนังโยนเข้าไปที่แอ็คชั่นตกกระไดพลอยโจนเลย โดยที่ยังไม่ทันได้วางปมความต้องการของจูนให้ดี
ซึ่งทำให้เราไม่ค่อยรู้สึก พอจูนตัดสินใจจะไปตามหารอย เหมือนว่าหนังหักให้เธออยากไปลุยดื้อๆ
ตรงจุดที่จะส่งเสริมปมของจูน และเป็นส่วนที่คนดูอยากติดตามด้วยก็คือ “การผจญภัยไปที่ต่างๆ”
อันที่จริงหนังก็พาเราไปเหมือนเกือบจะสุดขอบ แต่ก็เหมือนจะไปได้ไม่สุดๆแบบสะใจเท่าไหร่
ซึ่งก็อย่างที่บอกว่า หนังเหมือนจะเปิดมาดีแล้ว พาตัวละครขึ้นเหนือล่องใต้แบบเว่อร์สะใจ
แต่เหมือนกับว่า หนังพาตัวละครไปหย่อนลงที่ต่างๆแค่นั้น มากกว่าจะทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน
ซึ่งบางทีถ้าจะปรับหนังมีเนื้อภารกิจในสถานที่ต่างๆ ที่เข้ากับปมความต้องการลึกๆของจูน
น่าจะทำให้การผจญภัยตกกระไดพลอยโจนของจูนสนุกขึ้น และช่วยเสริมปมของจูนให้แน่นขึ้นด้วย
ยกตัวอย่างความเว่อร์ที่ดูถึงอารมณ์เข้ากับเนื้อภารกิจ ก็ให้ดูหนังอย่าง The A-Team เป็นตัวอย่าง
แต่ก็เป็นเพราะหนังปูมาไม่แน่นพอ เลยทำให้รู้สึกว่าหนัง “ถอยจากเกียร์ 5 มาที่เกียร์ 2” อย่างที่บอก
แต่ถ้าไม่คิดลึกไปถึงตรงนั้นมาก แอ็คชั่นผจญภัยในสถานที่ต่างๆ หนังก็ทำออกมาได้สนุกดีใช้ได้
การกำกับ งานสร้าง และองค์ประกอบภาพยนตร์
เมื่อพูดถึงส่วนของการกำกับ ก็ต้องยอมรับว่า เจมส์ แมนโกลด์ คุมส่วนผสมของนักแสดงได้ลงตัว
เพราะในหนังแบบนี้ที่เคมีนักแสดงเป็นส่วนสำคัญต่อความสนุกของหนัง การคุมให้ลงตัวถือว่าสำคัญ
ซึ่งผู้กำกับก็ไม่พลาดตรงจุดนี้ ได้นักแสดงที่ลงตัวมาแล้วเอามาใช้ไม่เสียของ ทำให้หนังสนุก
นอกจากนั้นเอง ในการออกแบบฉากแอ็คชั่นต่างๆนั้นก็ทำออกมาได้เว่อร์สะใจดี
โดยเฉพาะฉากไล่บนทางด่วน และฉากไล่ล่ากันที่สเปนที่ไปเจอทั้งวัวกระทิงและจราจรวุ่นวาย
เอาเป็นว่าในทุกฉากแอ็คชั่นตูมตามที่ออกมา ให้อารมณ์เว่อร์สมใจอยากอย่างที่ควรจะเป็น
อย่างสุดท้ายที่ช่วยให้การผจญภัยเว่อร์เพ้อฝันนี่ออกมาดูรื่นรมย์ดีก็คือ ดนตรีประกอบ
การเลือกใช้เพลงแนวลาตินเป็นพื้นก็ทำให้หนังดูเป็นเหมือนการเต้นรำในการผจญภัยตูมตาม
ซึ่งช่วยอัพอารมณ์ความรู้สึกผจญถัยของหนังได้ดี และจะดีสมบูรณ์ถ้าหนังไปสุดขอบของมัน
เพราะที่จริงองค์ประกอบทุกส่วนเอื้อหมดแล้ว เสียดายว่าหนังเกียร์ดันถอยลงมาเสียได้
จุดดี จุดด้อย และภาพรวม
เรามาสรุปจุดดี จุดด้อย และภาพรวมของหนังกัน
จุดดี
1. หนังคือความลงตัวของเคมีตัวละครระหว่าง Tom Cruise กับ Cameron Diaz จริงๆ
2. หนังเว่อร์ได้สุดขีดในทุกฉากแอ็คชั่นที่มี เติมเต็มอารมณ์ความสะใจของคนดูได้ดี
3. องค์ประกอบรอบตัวของหนังที่ช่วยเลี้ยงความสนุกในการติดตามภารกิจไปตลอดทาง
จุดด้อย
1. หนังไปไม่สุดขอบการผจญภัยเว่อร์สะใจ เพราะหนังค่อยๆถดถอยจากเนื้อหนังที่อ่อนไปหน่อย
2. หนังโยนตัวละครเข้าฉากแอ็คชั่นเร็วไป ไม่ได้ปูตัวละครให้แน่นพอ โดยเฉพาะจูน ตัวสำคัญของเรื่อง
3. การสร้างตัวละครนำที่ห่างกันไม่มี Conflict ที่น่าสนใจ และตัวละครดูแมทช์กับภาพของนักแสดงไป
4. ฉากแอ็คชั่นที่วางไว้ไม่ผสมกับเนื้อภารกิจได้เนียนและไม่ช่วยส่งเสริมปมตัวละครอย่างที่ควรจะมี
Knight & Day ถึงพร้อมจะไปถึงความเว่อร์สุดขอบและการเติมเต็มอารมณ์ผจญภัยลึกๆของคนดู
เสียดายว่าหนังเปิดมาดีแล้ว แต่หนังกลับถอยเกียร์ลงจนเป็นหนังแอ็คชั่นสายลับธรรมดาไปเสียได้
เกรด B ครับผม (คะแนน 7.7)
Gran Torino: เก๋าจนหยดสุดท้าย
เขาว่าความเก๋ามันไม่ได้สร้างกันได้ง่ายๆ ยิ่งกับคนทำหนังสักคน ไม่ใช่ว่าใครก็จะเก๋าได้
ยิ่งความเก๋าทั้งฝีมือการกำกับและการแสดงในคนคนเดียว ยิ่งไม่ได้หาง่ายๆเลย
แต่กับปู่คนหนึ่ง ทั้งเล่นหนังทั้งกำกับหนังมาครึ่งศตวรรษ แต่กลับมีแต่เก่งขึ้นเก๋าขึ้นทุกวัน
ขณะที่คนรุ่นใหม่พยายามจะเล่าเรื่องโชว์ฉลาดซับซ้อน แต่ปู่กลับไปเล่าเรื่องแบบง่ายๆแต่เจ๋ง
ปู่คนนั้นคือปู่ Clint Eastwood และหนังเรื่องที่ว่านั้นก็คือ Gran Torino ครับ
——————————————————————–
Gran Torino เล่าเรื่องของ วอลท์ โควอลสกี้ ทหารผ่านศึกสงครามเกาหลีที่ค่อนข้างขวางโลก
ชอบที่จะอยู่โดดเดี่ยว ไม่ค่อยคบหาเพื่อนบ้านเท่าไหร่ แม้กระทั่งลูกหลานตัวเองก็ไม่ถูกกัน
วอลท์มีของรักของหวงเป็นรถ Gran Torino แล้วก็ปรากฎว่ามีเด็กม้งชื่อ Tao พยายามมาขโมย
เพื่อพิสูจน์ตัวเองกับแก๊งม้ง เลยทำให้วอลท์ต้องมีเกี่ยวพันกับชีวิตของเต๋าอย่างคาดไม่ถึง
เนื้อเรื่องและการดำเนินเรื่อง
คงจะพูดไม่ผิดนักถ้าจะบอกว่าหนังเรื่องนี้ของปู่คลินท์ “เดินเรื่องแบบง่ายและเดาเรื่องได้”
ซึ่งไม่ได้หมายความว่าหนังแย่แต่อย่างใด ตรงกันข้าม หนังเรื่องนี้กลับโชว์ความเก่งของคนทำหนัง
การเดินเรื่องที่มีเส้นเรื่องที่หลายคนอาจพอคาดเดาจุดจบของหนังได้อยู่แล้วให้หนักแน่นได้
และใช้คาแรกเตอร์ของตัวละครส่งเสริมการดำเนินเรื่องอย่างแม่นยำ ทำให้หนังสนุกได้ตลอดทาง
30 นาทีแรกของหนังถือว่ามีความสำคัญมาก เพราะหนังใช้เวลาทั้งหมดในการแนะนำตัวละคร
แสดงให้เห็นโลกทั้งหมดของตัวละครในเรื่อง คาแรกเตอร์ของแต่ละคน และวาง Conflict เรื่อง
แม้จะเสียเวลาหน่อย แต่เป็นการเสียเวลาที่คุ้มค่า เพราะทำให้เรื่องราวที่จะเดินต่อไปหนักแน่นจริงๆ
ซึ่งโดยเนื้อเรื่องก็ไม่ได้มีอะไรที่ใหม่ คนขวางโลก ที่มาเจอกับเด็กขี้แหย มีแก๊งมาคอยทำให้เสียคน
ทั้งสองมาเจอกัน คนขวางโลกและเด็กขี้แหยเริ่มเปลี่ยนแปลง สอนและเรียนรู้ซึ่งกันและกัน
ก่อนจะเจอเรื่องร้ายที่ทำให้ต้องตัดสินใจ และคนขวางโลกก็ทำในสิ่งที่คาดไม่ถึงในที่สุด
แต่ในความไม่ใหม่นั้น หนังกลับใช้ประโยชน์จากตัวละครและวางจังหวะเล่าเรื่องได้อย่างลงตัว
ทำให้ “ความง่ายและการเดาเรื่องได้” กลายเป็น “ความตรงไปตรงมาที่หนักแน่น”
สำหรับผม นี่เป็นอีกบทเรียนที่ดีของคนทำหนังของการเล่าเรื่องที่ดีทั้งที่หนังไม่ได้มีอะไรใหม่เลย
นักแสดงและตัวละคร
สิ่งที่ทำให้น่าติดตามเลยของหนัง คือตัวละครสองคนที่ค่อนข้างจะสุดขอบคือ วอลท์และเต๋า
คนหนึ่งขวางโลก อีกคนหนึ่งขี้แหยหาทางให้ชีวิตตัวเองไม่ได้ แล้วทั้งสองก็พบทางออกร่วมกัน
ผ่านความไม่เต็มใจของทั้งคู่ แต่ในที่สุดทั้งสองก็เข้ากันและเรียนรู้กันได้ทีละน้อย
ความเป็นคนขวางโลกและดูจะไม่ถูกกับใครแบบสุดๆของปู่วอลท์ ทำให้น่าติดตามไปโดยปริยาย
ดูว่าปู่แกจะไปยิงใครเล่นแบบที่แกชอบใช้นิ้วทำท่าปืนยิงโป้งๆหรือเปล่า ทำเราลุ้นจนนาทีสุดท้าย
รวมถึงเด็กขี้แหยแบบเต๋า ก็ชวนให้เราติดตามไปทีละน้อยว่าที่สุดแล้วจะเปลี่ยนตัวเองไปอย่างไร
แล้วเต๋าจะเข้าใจโลกและอะไรได้ดีขึ้น แบบที่ปู่วอลท์เองพยายามจะทำให้เต๋าเข้าใจหรือไม่
หนังวางการเข้ามาของตัวละครรอบๆได้อย่างชาญฉลาด ทั้งที่เป็นตัวละครแบบที่เราก็เคยเห็น
หนังใช้คาแรกเตอร์รอบตัวของวอลท์และเต๋าในการสร้างพัฒนาการทั้งสองออกมาได้อย่างดี
ทั้งครอบครัวปู่ คุณพ่อยาโนวิช แก๊งวัยรุ่นม้ง พี่สาวของเต๋า ตัวละครเหล่านี้ถูกวางได้อย่างลงตัว
ค่อยๆช้าๆตามสไตล์ปู่ แต่หนักแน่นและส่งพัฒนาการตัวละครว่า ตัวละครจะเปลี่ยนไปอย่างไร
ทั้งที่เราก็รู้อยู่แล้วว่า ในที่สุดตัวละครก็จะเปลี่ยนแปลงตัวเองได้ แต่เราก็ยังต้องติดตามดู
แล้วบางทีก็ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ โดยเฉพาะอย่างตัวละครวอลท์ของปู่ ที่แม้จะค่อยๆเปลี่ยนไปได้
แต่ก็ยังคงความเก๋าจนหยดสุดท้ายจริงๆ เรียกว่าทั้งเปลี่ยนและรักษาภาพตัวละครได้ดีจริงๆ
คงไม่ต้องพูดถึงการแสดงแบบคมๆหนักๆตามสไตล์ปู่ มาขนาดนี้แล้ว ความเก๋ามันบ่งบอก
แม้ปู่จะยังคงสไตล์คาวบอยแบบที่คุ้นๆตา แต่ความสมจริงของบททั้งเรื่องร่างกายและการเป็นปู่
ทำให้เชื่อจริงๆว่า ปู่นี่ขวางโลกและเป็นพวกปลดเกษียณตกยุคจอมดื้อด้านที่อดจะยิ้มไมไ่ด้ทุกฉาก
ยิ่งช่วง 30 นาทีแรกที่แสดงคาแรกเตอร์ ปู่วอลท์ขวางโลกได้แบบชวนเกรียนแต่ก็อดคบไม่ได้
ปมและกิมมิคต่อการดำเนินเรื่อง
ปมของหนังพูดถึง “ชีวิตและความตาย” และหนังก็เล่าได้อย่างเนียนตาไปจนตลอดทาง
หนังก็ยังคงเล่าผ่านตัวละครหลักทั้งสองคนในการค้นหาความมีชีวิตในความไร้ชีวิต
ในขณะที่วอลท์พบเจอแต่ความตาย จนไม่รู้ความหมายของการมีชีวิตเพื่อชีวิตที่มีคุณค่า
เ๋ต๋าก็มีชีวิตอย่างไร้จุดหมาย ซึ่งก็เหมือนๆกับตายทั้งเป็น และไม่รู้ว่าการมีชีวิตที่ดีจะเป็นยังไง
ซึ่งในที่สุดต่างคนต่างก็พบชีวิตของกันและกัน วอลท์ค้นพบว่าตัวเองเข้ากันได้ดีกับครอบครัวม้ง
หนังก็สื่ออย่างตรงไปตรงมา ว่าในบ้านครอบครัวม้งดูมีชีวิต อย่างน้อยก็มากกว่าบ้านของวอลท์
ในขณะที่เต๋าก็ค้นพบชีวิตจากการได้มารู้จักวอลท์ วอลท์สอนให้รู้จักทำมาหากิน มีชีวิตที่ดีขึ้น
ซึ่งหนังก็เล่าผ่านการกระทำอย่างเข้าใจได้ทันที เป็นความง่ายที่ไม่ต้องหาชั้นหาเชิงอะไรเลย
บวกกับตัวละครที่อาจดูซ้ำๆแบบคุณพ่อยาโนวิชที่มาพูดกันตรงๆ หรือแม้แต่บทพูดตรงๆของวอลท์
แต่พอใส่ถูกจังหวะ และด้วยบทพูดที่ไม่ฟุ้ง ก็ทำให้ช่วยเสริมความหนักแน่นของปมหนังได้ลงตัว
ในส่วนสุดท้ายที่หลายคนอาจสงสัยว่าทำไมไม่พูดถึง ทั้งที่เป็นถึงชื่อเรื่อง นั่นก็คือรถ Gran Torino
ตรงนี้มีสัญญะอะไรรึเปล่า สำหรับผมแล้ว รถ Gran Torino ไม่ได้เป็นอะไรมากไปกว่า ตัวเชื่อมเรื่อง
แต่นั่นก็เป็นการโชว์ความเก๋าอีก เพราะที่จริงรถคันนี้สำหรับวอลท์ ก็ดูจะเป็นแค่รถคันหนึ่งเท่านั้น
แต่เพราะรถคันนี้ ทำให้เป็นตัวเริ่มความสัมพันธ์ของวอลท์กับเต๋า แม้มันจะไม่ได้มีบทบาทอะไรต่อนัก
แต่ตอนท้าย รถก็ยังเป็นสิ่งที่แสดงคุณค่าของคนที่สมควรได้ไปได้อย่างเจ็บๆแสบๆดีอีกด้วย
เหมือนกับว่า รถคันนี้เหมาะสมสำหรับคนที่รู้จักคุณค่าของการใช้ชีวิตให้ดีขึ้น ถึงจะได้มันไป
การกำกับ งานสร้างและองค์ประกอบภาพยนตร์
อย่างที่บอกตั้งแต่ต้นว่า “ยิ่งแก่ก็ยิ่งเก๋า” ปู่คลินท์กล้าทำหนังที่เล่าเรื่องตรงไปตรงมาอย่างนี้
แล้วยังเล่าเรื่องได้อย่างน่าติดตามอีกด้วย ทั้งที่ใครดูก็คงจะพอเห็นบทสรุปของเรื่องได้อยู่แล้ว
ซึ่งอย่างที่บอก นี่เป็นหนังที่น่าศึกษาสำหรับคนทำหนังจริงๆว่าเล่าเรื่องง่ายๆอย่างไรให้อยู่หมัด
งานสร้างเรื่อง Production Design และองค์ประกอบเล็กๆน้อยๆทุกอย่างบนหนังก็เป็นสิ่งที่น่าชม
หนังสร้างชุมชนที่ดูโทรมๆและกลายเป็นที่อยู่ของคนต่างเชื้อชาติส่วนใหญ่ได้อย่างดูมีสัญญะ
ทำให้รู้สึกถึงความแห้งแล้งของบางสิ่ง และการมีชีวิตของบางอย่างได้อย่างรู้สึกออกมาได้
และอีกส่วนก็คือ เรื่องความพิถีพิถันในการกำกับและองค์ประกอบทางสังคมของคนม้ง
นอกจากการกำกับที่ค่อยๆพาเรื่องราวไปอย่างไม่กระโชกโฮกฮาก ทำให้ซึมซับเรื่องได้อย่างดีแล้ว
ก็เรื่องวัฒนธรรม ในหนังฝรั่งหลายเรื่องมักจะละเลย ไม่ก็เหมาเอาเป็นวัฒนธรรมคนจีนไปทั้งหมด
แต่กับเรื่องนี้ แสดงให้เห็นถึงความเป็นคนทำหนังที่น่าเคารพของคลินท์ อีสต์วู้ดจริงๆ
ผมเองก็ไม่ถึงกับทราบอย่างละเอียดว่าคนม้งใช้ชีวิตกันอย่างไร มีวัฒนธรรมอย่างไร
แต่เอาเป็นว่า แค่ฉากรับขวัญลูกที่เกิดก็น่าจะแสดงให้เห็นถึงการทำการบ้านอย่างดีแล้ว
ทั้งสร้างความสมจริงให้หนัง และยังเป็นการช่วยส่งเสริมปมของเรื่องได้สวยงามอีกด้วย
จุดดี จุดด้อย และภาพรวม
เรามาสรุปจุดดี จุดด้อย และภาพรวมของหนังกัน
จุดดี
1. หนังเล่าเรื่องที่ดูง่ายและแสนตรงไปตรงมาได้อย่างน่าติดตามและหนักแน่น
2. การวางคาแรกเตอร์และการเข้ามาของตัวละครที่ช่วยสอดรับเรื่องราวทั้งหมดได้อย่างลงตัว
3. การวางจังหวะเล่าเรื่องที่ส่งเสริมปมหลักของหนังได้อย่างค่อยเป็นค่อยไปและถูกจังหวะตลอด
4. หนังให้ความพิถีพิถันในรายละเอียดเล็กๆน้อยๆ อย่างสังคมชาวม้ง ทำให้หนังมีความสมจริง
5. (ส่วนตัว) ปู่โชว์เก๋าทั้งการแสดง และการกำกับหนังที่แสนตรงไปตรงมาให้สนุก เป็นบุญตาจริงๆ
จุดด้อย
บางคนอาจบอกว่าหนังเล่าเรื่องที่ง่ายและเดาได้ แต่ผมว่าไม่มีเลย ทุกอย่างลงตัวอย่างที่ควรเป็นจริงๆ
Gran Torino แสดงให้เห็นว่า ไม่จำเป็นเสมอไปที่หนังที่สามารถคาดเดาเรื่องราวได้จะเป็นหนังไม่น่าดู
ถ้าคนทำหนังวางจังหวะการเล่าเรื่องได้ดี วางคาแรกเตอร์ตัวละครที่สอดรับกัน หนังก็สนุกน่าติดตาม
แม้ทุกองค์ประกอบจะเคยเห็นมาหมดแล้ว แต่ไม่ใช่เรื่องสำคัญเท่าการเข้าใจเรื่องและแก่นของเรื่อง
ซึ่งนั่นจะทำให้หนังที่แสนจะตรงไปตรงมาในการเล่า เป็นหนังที่ดีและเล่าเรื่องชวนให้คนดูสนุกได้จริงๆ
เกรด A- ครับ (คะแนน 9.8)
CatCakeMaru 
The Avengers (B+): รวมพลยอดมนุษย์เที่ยวนี้ “เวิร์ก”
พ.ค. 9
Posted by CatCakeMaru
เห็นคนเค้าแห่ไปดูกันเป็นว่าเล่น เดี๋ยวจะตกกระแส เลยต้องรีบตามไปดูกับเค้ามั่ง
อุตส่าห์รอกันมาตั้งหลายปีดีดัก ปูฮีโร่แต่ละตัวกันมา หยอดนิดหยอดหน่อยตอนท้ายทุกเรื่อง
ก็ได้ฤกษ์กันซะที กับรวมเหล่ายอดมนุษย์ฉบับ Marvel เรื่องนี้ The Avengers
The Avengers เรื่องราวก็คงไม่ต้องบอกกันมาก เพราะเห็นตามสื่อกันแทบจะครบหมดก่อนดูแล้ว
เรื่องก็คือ Loki น้องชายผู้แสนจะอาภัพของพี่ Thor จะเอากองทัพมาบุกโลกเพื่อจะยึดครองโลก
เลยร้อนถึงหน่วยชีลด์ที่ต้องรวบรวมเหล่ายอดมนุษย์เพื่อปกป้องโลกจากกองทัพเทพต่างดาวไว้
แต่เหล่าฮีโร่ที่แสนจะแตกต่างกันทั้งนิสัยและปูมหลังแต่ละคน จะรวมพลังปกป้องโลกได้ยังไง
วันนี้จะกลับมาเขียนแบบปกติวิจารณ์ทั่วไป หลังจากเขียนแบบหัวข้อแล้วรู้สึกไม่ค่อยเวิร์กเท่าไหร่ ^^”
เมื่อเป็นการรวมตัวกันของหลายตัวละครแล้ว สิ่งที่มักจะพาหนังตกม้าตายกันทุกครั้งคือ ตัวละคร นี่แหละ
เพราะรวมกันหลายตัวทีไร จะเกิดเหตุการณ์แบบว่าตัวละครบางตัวจำต้องโดนทิ้ง เพราะไม่มีเวลาเล่า
แต่กับ The Avengers ต้องขอบคุณอานิสงค์ของหนังแยกของแต่ละตัวละครก่อนหน้านี้ที่ทำกันมา
เพราะทำให้ไม่ต้องมาเสียเวลาปูปูมหลังนิสัยตัวละครกันให้มากความ เข้าเรื่องได้เลย ขัดแย้งกันได้เลย
แล้วถึงแม้ไม่ต้องเสียเวลา หนังก็ทำให้คนที่ไม่เคยดูได้เข้าใจคาแรกเตอร์ตัวละครได้อย่างรวดเร็วอีกด้วย
หนังใช้วิธีการ 1 ฉากจบ บอกคาแรกเตอร์ตัวละคร ทำให้คนดูไม่มีใครถูกทิ้งให้งงคาโรงว่าใครเป็นใคร
หนังเฉลี่ยความสำคัญของตัวละครได้ครบ ซึ่งจะว่าไปก็ต้องยกความดีให้กับการเลือกตัวละครด้วย
เพราะตัวละครแต่ละตัว มีคาแรกเตอร์ต่างกันที่เกื้อหนุนต่อภารกิจต่อกันได้อย่างเหมาะเจาะและลงตัว
มีทั้งฝ่ายบู๊อย่าง Hulk ฝ่ายบุ๋นมุทะลุแบบ Iron Man มีหัวหน้าทีมแบบ Captain America
มีสายลับ Black Widow และตัวที่จับแยกและเอากลับมารวมได้ถูกเวลาอย่าง Thor และ Hawkeye
โดยเฉพาะตัวละคร Hulk ที่ต้องบอกว่า กลับฟื้นคืนชีพได้ก็คราวนี้ แบบที่หนังเต็ม 2 ภาคยังทำให้ไม่ได้
เมื่อหนังเดินไป แต่ละคนก็มีหน้าที่ที่เกื้อหนุนกันชัดเจน เวลากู้โลกก็ใช้ประโยชน์ทุกคนได้ครบกระบวนท่า
ตัวละครอีกคนที่ไม่พูดถึงไม่ได้คือ Loki โลกิในหนังครั้งนี้ ฉายคาแรกเตอร์ได้ชัดกว่าใน Thor ขึ้นอีก
Loki แสดงให้เห็นถึงภาพของน้องผู้อาภัพของ Thor ที่อยากมีที่ยืนของตัวเอง รวมถึงความเจ้าเล่ห์ของตัว
และนิสัยที่ยังเหมือนเด็กไม่รู้จักโต Loki เป็นตัวละครที่มีเสน่ห์มากยิ่งกว่าครั้งแรกที่ปรากฎใน Thor อีก
แม้ใครอาจจะบอกว่า ก็เพราะ Loki เป็นผู้ร้ายหลัก แต่ก็เป็นผู้ร้ายที่ต้องอยู่ท่ามกลาง 6 ฮีโร่แบบนี้
ยังไม่โดนกลืน แถมโดดเด่นจนน่าสงสารได้ก็ถือว่า ประสบความสำเร็จแล้วในการสร้างคาแรกเตอร์นี้
จุดดีอีกอย่างหนึ่งของหนังคือ การเดินเรื่องที่ครบถ้วนและรวดเร็ว แม้ว่าหนังก็จะยังเล่าแบบสูตรสำเร็จ
ที่ตัวละครมาเจอกัน ปูมหลังต่างกัน มีความขัดแย้ง แล้วก็เป็นความขัดแย้งแบบง่ายๆไม่มีอะไรซับซ้อนด้วย
แต่การเดินเรื่องแบบสูตรสำเร็จ ก็ไม่ใช่ความผิดไม่ใช่หรือ ตราบใดที่ยังรักษาจังหวะและเนื้อเรื่องหนังได้อยู่
เพราะการเล่าเรื่องหนังที่ดีคือ การเล่าเรื่องให้มีเหตุผลและลงตัว เอาตรงนี้ให้ได้ก่อน อย่าไปหาอย่างอื่น
หนังไม่เสียเวลาเอาตัวละครมาเจอกัน ใช้วิธีสร้างความขัดแย้งได้ง่ายแต่ฉลาด และยังมีอารมณ์ขันด้วย
ก่อนจะพาเข้าสู่ข้อมูลของหนัง เรื่องลูกบาศก์พลังเทเซอแรค หนังอาจจะใช้เวลาพอสมควรในการปูเรื่องตรงนี้
แต่ก็ไม่ลืมที่จะใส่ปมและคาแรกเตอร์ของตัวละครเอามาเสริมการเล่าให้เป็นประโยชน์ระหว่างเล่าให้ข้อมูลไป
และยังเดินเส้นเรื่องหลักที่ Loki จะบุกโลกไปพร้อมกันได้ดี ที่แม้แต่คนรอจะดูโลกโดนบุกท่าเดียวก็ยังไม่เบื่อ
และพอถึงฉากถล่มโลก ก็ถล่มกันสะใจและให้ความรู้สึกบุกโลกจริงๆ ไม่เหมือนใน Transformer (แอบกัด)
ฮีโร่ได้แสดงพลังตัวเองคุ้มค่าเต็มที่ พอพวก Loki บุกมาไม่หยุดก็ยังทำให้รู้สึกว่าสิ้นหวังได้จริงอีกด้วย
ถึงจะบุกแค่ในแมนฮัตตันก็เถอะ ยังดีกว่าโม้ว่าบุกไปทั่วโลก แต่กลับรู้สึกหร๋อมแหร๋มแบบหนังบางเรื่อง (แอ๊ะๆ)
ถ้าจะมีอะไรที่ขัดใจบ้างสำหรับหนังก็ตรงที่ หนังอาจจะลงลึกตัวละครบางตัวได้แบบผิวๆไปสักหน่อย
โดยเฉพาะตัวละครอย่าง Black Widow กับ Loki ยังรู้สึกว่าหนังน่าจะเล่นกับความเจ้าเล่ห์ตัวละครได้อีก
บทสนทนาและการกระทำบางอย่างดูยังไม่คมคายนัก อย่าง Loki บ่อยครั้งก็เป็นผู้ร้ายแบบโต้งๆเลย
หรืออย่าง Black Widow เป็นตัวละครที่ผมเห็นว่าน่าสนใจไม่น้อย ยิ่งกับฉากที่เผชิญหน้ากับ Loki
และปูมหลังกับ Hawkeye ที่น่าสนใจทีเดียว แต่หนังก็หยุดไว้แค่นั้น คงต้องไปลุ้นเอาภาคแยกล่ะมั้ง ^^
แต่ว่ามองในอีกมุม นี่ไม่ใช่ The Dark Knight ที่จะให้น้อง Loki ร้ายลึกแบบ Joker ซึ่งก็ไม่ใช่
และหนังก็ไม่มีเวลาให้เสียมากขนาดนั้น นี่คือ Pace ที่เหมาะสมและเล่าเรื่องได้กระชับลงตัวแล้ว
เพียงแค่รู้สึกว่า หนังพา Loki มาได้ไกลกว่าใน Thor แล้ว อยากให้ลงลึกไปอีกสักนิดก็น่าจะดี
ส่วนตัวละครฮีโร่อื่นขอยกประโยชน์ให้ และไปดูหนังแยกเดี่ยวพวกเขาดีกว่า เห็นชัดกันหมดทุกคน ^^
สุดท้าย ความน่ารักของหนังเรื่องนี้ก็คือ มุขคาแรกเตอร์ขำขัน ที่มีให้เห็นตลอดทางของหนัง
โดยเฉพาะการเล่นกับคาแรกเตอร์ตัวละคร ซึ่งทำให้ดูเป็นธรรมชาติมาก เพราะมันกลมกลืนไปกับหนัง
การเล่นกับการหลงยุคของกัปตัน…ที่เวลาคนอื่นเข้าพูดอะไร ก็เข้าใจบ้างไม่เข้าใจบ้าง
ความกวนประสาทของพี่เตารีด…อันนี้ผมว่ายังจัดแค่ขำๆ อยากดูจัดเต็มต้องไปดูใน Iron Man
ความเป็นพี่น้องของ Thor กับ Loki…ธอร์ป้องน้องแต่อยู่ๆก็…(ไปดูเอง) หรือตอนลงมาสู้กัน
และการเล่นกับความเป็น Hulk…ซึ่งมีโมเมนต์ที่คนต้องขำอย่างน้อยก็สองครั้งในหนังแน่นอน
หลายคนอาจมองแค่มุขขำๆ แต่ผมมองว่าเป็นมุขที่เนียนตาดีมาก เพราะเล่นกับคาแรกเตอร์ตัวละคร
ซึ่งคนทำหนังไทยเราก็น่าจะศึกษาได้เช่นกันว่าเขาเล่นยังไงให้เนียนตาและเข้ากับตัวละครได้ดีด้วย
ไม่ใช่เอะอะก็เอามุขมาลงเพื่อตั้งใจให้ขำแบบที่เราเห็นกันโดยทั่วไป ซึ่งคนดูเขาเริ่มรู้สึกฝืดกันหมดแล้ว
เอารูปนี้มาแทนที่จะเป็นโปสเตอร์ เพราะชอบเป็นการส่วนตัว ผมว่าสวยกว่าโปสเตอร์อีก
เขียนใน ภาพยนตร์
ใส่ความเห็น
ป้ายกำกับ: avengers, ภาพยนตร์, วิจารณ์, Black Widow, Column, Comment, Hawkeye, Hulk, Iron Man, Loki, marvel, Movie, Review, The Avengers, Thor